Column Jacqueline Quarles: Anders dan je denkt

‘De trein rijdt altijd sneller dan je denkt’ zegt mijn moeder bij de spoorwegovergang. Hoe snel dan? wil ik als kind van haar weten. ‘Altijd sneller dan je denkt’, dat is een van de waarheden waarmee ik ben opgegroeid, net als de volgende.

‘Wordt het nu echt herfst en dan weer winter?’ vraag ik mijn moeder. ‘Dat gebeurt altijd, ieder jaar, tenminste waar wij wonen.’ ‘Gaan de bloemen en planten dan weer dood?’ wil ik vervolgens weten. ‘Eenjarige planten gaan dood en de winterharde blijven leven.’ ‘Gebeurt dat altijd?’ ‘Ja, altijd’.

Vanuit het raam zie ik op dit moment paarse Salvia en Verbena bloeien. ‘IJzerhard’ wordt Verbena in de volksmond genoemd. Salvia is in de keuken bekend als Salie. Deze Salvia kent echter zijn oorsprong in de bossen van Centraal Europa en West-Azië en wordt daarom bossalie genoemd. In het begin van de zomer kocht ik er twee in de bloemenstal die een kweker uit Aalsmeer bevoorraadt bij onze buurtsupermarkt. ‘Zijn ze bespoten?’ vroeg ik. ‘Ja’, antwoordde de kweker. Helaas, niks aan te doen! 

Ik ben gevallen voor de diep paars kleurende, lange aren van deze Salvia. Ik plant ze tussen enkele familieleden, de groene en paars bladige keukensalie. Zou deze 'bossalie' eenjarig zijn of winterhard? Ik ben benieuwd. Na drie weken bloeien de aren nog en doorstaan dapper de hittegolf en aanhoudende droogte. Terwijl enkele lindebomen in de straat hun eerste blaadjes verliezen, krijgen de Salvia’s meer en dieper paarse aren. ‘Geniet er maar van’, zeg ik tegen mezelf, ‘straks zijn ze uitgebloeid’.

In september bloeien de Salvia’s, evenals de Verbena, vrolijk met de paarse herfstasters mee. We noemen het een ‘Indian Summer’. Oktober komt, een regenachtige maand, en dan november. De Salvia en Verbena staan nog in bloei, de herfstaster is uitgebloeid. Wat is dit eigenlijk voor een jaargetijde? Ze zeggen dat onze seizoenen steeds meer op die van de Tropen gaan lijken: een droge en een natte periode.

Eind november dient zich de eerste nachtvorst aan. ‘Geniet er nog maar een keer van!’ zeg ik tegen mezelf en fotografeer de bloeiende voortuin. De volgende ochtend zie ik een laagje rijp op de bloemen en ik hoor het krabben aan de autoruiten in de straat. De Salvia en Verbena staan nog fier rechtop. Wacht maar tot het gaat dooien, denk ik.

Het is december, de mist kruipt door die kieren van het raam. Het wordt pas komend voorjaar geïsoleerd, want onze aannemer draait overuren. De mist blijft volgens het journaal tussen twee hogedrukgebieden hangen en nestelt zich, terwijl ik deze woorden typ, tussen mijn schoudergewrichten. 

Aan de Graaf Aelbrechtlaan staat een perk met witte rozen in bloei, als een knipoog naar de natte sneeuw die uitblijft. Voor het raam zie ik de Salvia bloeien, iets ijler, maar dieper paars. Heeft de kweker ze soms in de koelvloeistof gedoopt? De Verbena staat nog fier rechtop en doet zijn naam eer aan: IJzerhard. 

Dit jaar is er al zoveel anders dan je denkt.