Column Jacobine van den Hoek: Chatbox

Klopt het dat ik jouw column nog niet heb?’ Op maandagochtend ontving ik deze vraag van mijn redacteur. Zo’n bericht ontvang ik wel vaker. Mijn schrijfritme is, dat ik op vrijdag de column schrijf, in het weekend nalees, en maandagochtend verstuur. Precies op tijd om woensdag geplaatst te worden in het Amstelveens Nieuwsblad. Het bericht lijdt nooit tot paniek, slechts tot een verzuchting: ‘Ah, nog even doen.’ Behalve vorige week. Toen ik mijn bestanden opende zag ik de laatste titel en wist ik het weer. Afgelopen vrijdag werd mijn ritme verstoord: er was geen bootcamp en daarna heb ik geen column geschreven. Sterker nog; geen seconde heb ik aan het stukje gedacht.

Paniek. Frustratie. Dat waren de gevoelens die naar boven dreven als modder in een heldere sloot. Een oude column tevoorschijn toveren vond mijn redacteur geen goed idee. ‘Dan hebben we deze week gewoon geen column,’ schreef hij terug nadat ik bekende dat ik niets kon aanleveren.

‘Waarom schrijf je geen column met chat.openai? vroeg een vriend weken geleden. Hij was enthousiast over ChatGPT, een computerprogramma dat zelf teksten genereert op basis van opdrachten. Schoolopdrachten, sollicitatiebrieven, essays, het programma maakt met slechts een paar richtlijnen een geloofwaardig verhaal. De vriend, een IT-nerd pur sang (zo noemt hij zichzelf – geen belediging!) beschreef de mogelijkheden. Mijn werk zou makkelijk worden, voorspelde hij. Verdwijnen. Want met slechts een paar juiste opdrachten kan iedereen een korte of lange tekst genereren. ‘Alles kan. Kijk maar.’ We lieten ChatGPT een verhaal maken over de auteur Jacobine van den Hoek, en inderdaad, er kwam een zeer geloofwaardige omschrijving naar voren. Echter, het was deels waar. De rest was onzin.

Bij crisissituaties ben ik niet heiliger dan de paus. Maandag verkende ik mogelijkheden van de nieuwe digitale wereld. Waar zijn anderen nou zo enthousiast over? Bang voor? Kan ChatGPT mij vervangen? Ik opende het programma, omschreef het onderwerp en een anekdote. In nog geen twee minuten rolden vloeiende zinnen op mijn beeldscherm. Het ging over ramadan en over een jongetje. En ja hoor, precies 400 woorden. Fronsend las ik de opgesomde informatie. Hier kon ik mijn naam niet onder zetten! Opnieuw gefrustreerd, maar ook opgelucht, haalde ik adem. De chatbot hangt als een dreigende donderwolk boven de schrijverswereld, maar blijkt een schattig schapenwolkje te zijn. Haastig begon ik te typen. Een half uur later was daar mijn column. Origineel, en van mijn hand.

lees hier alle columns van Jacobine van den Hoek: https://www.jacobinevandenhoek...