Column Jacobine van den Hoek: Doorgaan zolang het kan

Het meisje laat haar heupen wild van links naar rechts bewegen. Haar armen swingen door de lucht en haar gezicht straalt van plezier. Het is precies het plaatje dat mijn gevoel weergeeft na het horen van het bericht. Ik mag ernaartoe! Dit jaar zal ik over de rode loper naar binnen schrijden en naast me zal ik literaire beroemdheden vanuit mijn ooghoeken in de gaten houden: ‘Heb je haar al gezien?’ ‘Kijk, hij is er ook.’ Ja, het digitale swingende meisje geeft precies weer hoe ik me voelde na het telefoontje van mijn uitgever. Toch blijft mijn vinger boven de verzendknop van ‘mijn verhaal’ hangen. Mag ik in deze tijd enthousiast worden van een uitnodiging voor het exclusieve boekenbal? Mag ik plezier hebben terwijl anderen vechten voor hun leven of hun leven verwoest zien worden? Is dat kies?

Op straat zie ik afbeeldingen van verkiesbare politici, vrolijk lachen ze ons toe. Zij zullen op pad gaan voor de komende verkiezingen, gaan naar een sportdebat, flaneren en profileren zich op internationale vrouwendag en zullen zich inzetten voor het studentendebat. Over alles wordt gesproken: wonen en werken in Amstelveen, cultuur en ja, ook veiligheid. Hoe fijnzinnig is het om nu over onze veiligheid te praten, over incidenten die er zijn geweest? Hoe groot is ons probleem vergeleken met wat mensen in Oekraïne meemaken? Is het wel kies om het nu over onze beslommeringen te hebben?

Doos voor doos pak ik in. Op zolder vormen zich stapels. Nog een maand en dan zullen we ons huis leeg en in de goede handen van onze aannemer achterlaten. Hij en zijn team zullen onze vloer er volledig uitslopen, isoleren, een vloerverwarming aanleggen, oude leidingen vervangen, de keuken en badkamer vernieuwen en als we terugkeren dan is ons huis als nieuw. Mag ik mij verheugen op dit vooruitzicht? Mag ik er zin in hebben om tweeëneenhalve maand met het gezin in een vakantiewoning te verblijven, uitkijkend over de haven aan de Vinkeveense plassen. Ben ik gewetenloos? Asociaal? Egoïstisch? Nee, ik vind van niet. Het helpt niemand wanneer ik ga zitten huilen. De oorlog stopt niet, de gas- en voedseltekorten verdwijnen er ook niet door. Er zijn maar een paar mensen die de wereld kunnen verbeteren en helaas behoor ik niet tot die selecte groep. Laten wij dus vooral doorgaan met ons leven zolang het kan, er zijn immers al genoeg levens verpest.

Jacobine van den Hoek https://www.jacobinevandenhoek...