Column Jacobine van den Hoek: Failliet

Je vader is failliet.’ Aan mijn moeders gezicht zag ik dat het geen goed nieuws was om failliet te zijn. ‘Hij kan zijn schulden niet betalen en heeft geen geld meer,’ legde ze uit. Ik knikte en begreep het probleem. ‘Maar hij heeft toch huizen?’ vroeg ik hoopvol. ‘Dan verkoopt hij die toch?’ Hoewel ik met mijn acht jaar niet veel verstand had van grote-mensen-zaken wist ik dat huizen veel waard waren en dat je die kon verkopen. Dat was hij ook van plan, toch? Ik herinnerde me dat mijn vader me had meegenomen naar een plek vlak bij de zee. Er stonden cementwagens, er werkten mannen, ze droegen beschermende helmen, ruim zittende pakken en grove schoenen. ‘Zie je dat?’ Trots wees hij in de verte. ‘Daar komen prachtige villa’s. En twee daarvan’, hij wees naar betonnen platen, ‘zijn van mij.’ Eigenlijk kon ik me nauwelijks voorstellen dat uit die bende villa’s zouden verrijzen, maar hij was zo enthousiast dat ik hem wel moest geloven. Later sprak hij over rente; de banken waren gek geworden! De rente ging naar acht, negen en zelfs tien procent. Hij kon de hypotheek niet meer betalen. Hij had een probleem.

Het regende niet eens, toen ze het me vertelde, en toch voelde het alsof het miezerde. Er zou iets veranderen in ons leven. Maar ik wist niet wat.

Van geleend geld kocht hij een Mercedes, tweedehands – volgens hem was het een goede deal – en een nieuw pak. Niemand merkte dat hij geen geld had. En ik eigenlijk ook niet. Net als altijd ging ik naar school, luisterde muziek, ik leende stapels boeken bij de bieb en speelde ’s middags buiten op straat. Mijn vader zag ik weinig, hij was altijd aan het werk. Mijn leven ging gewoon door en een ‘faillissement’ werd een begrip waarvan ik als een van de weinigen wist wat het woord betekende.

Het leven wordt tien procent duurder, lees ik nu in de krant. Er zijn mensen die dat niet kunnen betalen. Bedrijven en personen zullen failliet gaan. Sommigen zullen ‘vechten’ en overleven zoals mijn vader in de jaren tachtig. En dat gaat niet zonder slag of stoot, en offers zullen moeten worden gebracht. Maar intussen weet ik dat een weerbaar mens een prettig mens wordt en gun ik, gek genoeg, ieder een beetje tegenslag.

Jacobine van den Hoek

https://www.jacobinevandenhoek...