Column Jacobine van den Hoek: Foto

De zon piekt boven het Amsterdamse Bos en verlicht het water. Langs de kade loopt een man, voorovergebogen en met de handen in zijn zakken. Onder zijn wenkbrauwen loert hij naar rechts, naar de huizen. Zijn blik dwaalt over hekjes, sloten, ramen en deuren, op zoek naar zwakke plekken. Naar mogelijkheden die bewoners hebben gecreëerd en die het vermelden waard zijn. Elk detail leest hij als braille en slaat hij op in zijn geheugen. Hoe waardevoller de tip, hoe groter de beloning, weet hij. Als hij de achterkant van de huizen heeft bekeken staat hij aan het einde van de doodlopende straat. Vanaf daar wandelt hij rustig terug, langs de voorkant van dezelfde huizen. Waar is de verlichting, zijn er camera’s, wie heeft er een hond en wie heeft het slaapkamerraam open staan? Ook de auto’s hebben zijn aandacht. BMW’s en Tesla’s zijn gewild en worden leeggeroofd op bestelling. Hij heeft zijn kanalen, kent zijn mannetjes en nu prijzen de pan uit rijzen wordt het weer tijd dat hij ze belt.

Tot zijn vreugde staan er een paar gewilde automobielen in de Patrimoniumwijk. Hij wist het. Het voormalige arbeiderswijkje is opgepimpt. In de langgerekte tuinen waar boeren vroeger hun rug sleten in hun groenteperken staan nu verwarmde, overdekte terrassen met all seasons loungebanken. De sociale woningen zijn stuk voor stuk verkocht aan rijke yuppen uit de stad die eerst voor een vermogen zijn gaan verbouwen en daarna hun elektrische scooter en bakfiets, samen met hun twee auto’s voor de deur hebben geplaatst. Slechts in een enkel huis vind je nog vooroorlogse leidingen, verouderde elektriciteit en slechte isolatie. Slechts in enkele huizen wonen er mensen die niet kunnen slapen van de gruwelijke berichten in de krant en de nieuwe tarieven van energiegiganten. En slechts in enkele, duidelijk herkenbaar, wonen mensen als hij.

‘Meneer?’ Voor hem staat een dame. Haar oorbellen glanzen in de zon. Hij kijkt op. ‘In onze wijk is het de gewoonte dat we foto’s maken van mensen die niet uit de buurt komen en die hier ronddwalen. Mag ik een foto van u maken?’ Ze glimlacht er lief bij. ‘Het is een preventiemaatregel. Omdat er de laatste tijd zoveel inbraken zijn.’ Voordat hij het weet heeft ze zijn gezicht vereeuwigd met een druk op haar mobiel. Verbouwereerd draait hij zich om en loopt naar de volgende wijk. Daar is de zon verdwenen en is de schemering ingezet.

Jacobine van den Hoek https://www.jacobinevandenhoek...