Column Jacobine van den Hoek: Moeten. Willen.

Ik zit achter mijn bureau, sla mijn agenda open en maagdelijk witte pagina’s staren me aan. Werktuiglijk denk ik: wat gaan we doen? Er is ruimte! Hoe ga ik die invullen? Wie zal ik bellen? Nee. Streng maan ik mezelf tot rust. Nog geen week geleden bestond mijn dag uit opstaan, een half uurtje zwemmen, uitgebreid ontbijten, lezen, hangen en in de avond, als het koeler werd, bezochten we een Spaans plaatsje. Het was heet, nog heter dan het nu in Amstelveen is. En toch hadden we er weinig last van. We slenterden van schaduwplek naar schaduwplek. We maakten ons niet druk. En elk jaar opnieuw beloven mijn man en ik dat we die vakantierust bewaren en zeggen we tegen elkaar dat we ons niet meer laten opjutten door de randstedelijke gekte. Het moeten. Het willen. Het consumeren. Omdat het kan. Ja, elke zomervakantie opnieuw beloven we elkaar dat we het anders gaan doen.

Van elke stap die ik zet op het vertrouwde bospad in het Amsterdamse Bos geniet ik. Het is nog vroeg en de vogels zijn nog zo fris dat ze fluiten. Een eekhoorn schiet de boom in en verschuilt zich tussen de bladeren. Een roofvogel cirkelt boven mijn hoofd. Het beest schiet naar beneden, pakt iets, en vliegt in een razend tempo weer naar boven. De lucht in. Weg. Een klagend piepen verstomt. Ik realiseer me: ben je klein, kwetsbaar en onvoorzichtig, dan bestaat de kans dat je wordt opgegeten. Een harde boodschap, zomaar in het bos. Raak je in paniek, ga je roepen en rennen, dan ben je verloren. Weer een levensles, gratis en voor niets. En daarvan geniet ik het meest. In rust kan ik om me heen kijken, luisteren en observeren wat er gebeurt.

Ik loop langs de kanovijver. Een plek waar op hete dagen als vandaag honderden mensen op het gras zouden moeten liggen, waar een bal naar elkaar wordt getrapt en waar groot en klein normaal gesproken in het water ligt. Nu zitten slechts zes mensen op een bankje. We groeten elkaar. Ik passeer het bordje met daarop de waarschuwing voor blauwalg en besef opnieuw dat de natuur krachtiger is dan de mens. We kunnen zoveel willen, maar als de natuurwetten het ons onmogelijk maken hebben we het nakijken. Het moeten. Het willen. Kunnen we onszelf een beperking opleggen zonder dat de natuur druk uitoefent? Ik ga het proberen. 

Zie de columns hier van Jacobine https://www.jacobinevandenhoek...