Column Jacobine van den Hoek: Morgen wordt het beter

Goedemiddag. Eindelijk schijnt de zon weer.’ Een buurvrouw steekt vriendelijk haar hand op, blijft staan en maakt een praatje. Even later loopt ze verder en veeg ik glimlachend de laatste bladeren bij elkaar. Een kort gesprek over het weer, de kinderen of over de tuin kleurt altijd mijn dag. En nu kou, regen en wind plaats maken voor warme zonnestralen komen mijn buren en ik elkaar gelukkig weer tegen.

Alweer jaren geleden waren we bij onze buren op de koffie. Ze wonen ruim veertig jaar in de straat, hebben bewoners zien vertrekken en sterven en zien met lede ogen aan dat het ‘praatjepot’ steeds oppervlakkiger wordt. Met weemoed klagen ze over de sociale teloorgang van onze buurt. Waar is de tijd dat mensen elkaar opzochten en hielpen? Wij, druk met ons gezin, werk en sociale verplichtingen, moesten toegeven dat contact met de buren ook niet onze hoogste prioriteit kreeg. En toch waardeerden we het dat onze kinderen met regelmaat bij hen de sleutel mochten halen als iemand zich weer eens had buitengesloten of als die simpelweg geen sleutel bij zich had. We beloofden beterschap. Maar er vlogen weken en soms (koude) maanden voorbij dat we elkaar niet zagen of spraken.

In de Whatsapp-zoekbalk type ik de naam van onze straat in. De groepsapp die ooit begon voor buurtpreventie is uitgebreid met een sociale groepsapp waarin hulp wordt gevraagd voor zoekgeraakte poezen en katers, een oppas, en steeds vaker worden er projecten vermeld waarvoor geïnteresseerden zich kunnen aanmelden. Zo zat ik op een avond met een aantal buren bij buurthuis het Pluspunt en bespraken we mogelijkheden voor de aanstaande verbouwing. In de groepsapp komt de buurtmoestuin voorbij, een muizenplaag en een oproep om mee te tennissen in een tennisteam. Het laatste initiatief is: wilgen knotten. Wij, buurtbewoners, zijn welkom om te leren hoe dat moet. En een samenkomst is geen samenkomst zonder dat iemand Koek en Zopie komt brengen. Kneuteriger wordt het niet. Ik houd ervan en plaats kwistig duimpjes en hartjes op alle enthousiaste berichten. En op de wilgenknotmiddag zal ik van de partij zijn, al is het om een praatje pot of om koek aan te bieden.

Wie zegt dat de digitale revolutie de dood van socialisering is moet zich toch eens achter de oren krabben. Onze buren en ik zijn nog nooit zo verbonden geweest. ‘Vroeger’ komt nooit meer terug, maar ‘morgen’ wordt echt steeds beter.