Column Jacobine van den Hoek: Nieuwjaarskus

Bij het stadhuis van Amstelveen zet ik mijn fiets op slot en stap door de draaideur naar binnen. Studenten nemen de jassen van de gasten aan en vertellen dat de nieuwjaarsborrel op de eerste verdieping is. ‘Ah, fijn dat jij ook net aankomt,’ begroet ik een goede vriend. We omhelzen elkaar en ik geef aan dat zijn aanwezigheid mij geruststelt; nu hoef ik niet in mijn eentje een groep mensen in te stappen die ik zeer waarschijnlijk niet ken. We ontvangen een glas alcohol, praten even, maar al snel komt er iemand op mijn vriend af en loop ik toch maar een rondje door de zaal. Het is nog vroeg, de bekenden die ik verwacht zijn er nog niet en de lobby vult zich snel met ambtenaren, raadsleden, vrijwilligers en andere Amstelveense betrokkenen. Na een verkennend rondje beland ik toch weer bij mijn vriend en zie ik vanuit mijn ooghoeken de burgemeester als een herder van Amstelvener naar Amstelvener lopen, bekommerend om zijn schapen die zorg, aandacht en liefde verdienen. De burgemeestersketen glinstert om zijn nek als hij ten slotte ook bij ons komt staan. We kennen elkaar – burgemeester Tjapko Poppens was bij mijn boekpresentatie – en zonder erbij na te denken leg ik mijn hand op zijn arm, ik buig me naar voren en wil hem drie Hollandse kussen geven. Mijn mond zweeft nog ergens bij zijn wang als ik me realiseer hoe vervelend het voor hem moet zijn om al die mensen te zoenen. Mijn derde kus blaas ik dan ook ergens in de lucht. ‘U vindt het vast naar als iedereen u een nieuwjaarskus geeft. ‘Nou,’ zegt hij vriendelijk. ‘De ambtsketen schrikt de meeste mensen af.’ Beschaamd buig ik mijn hoofd; ik had mijn hartelijkheid in moeten tomen. Met een vergoelijkende brede lach geeft hij mijn vriend een hand en daarna wendt hij zich weer professioneel naar een andere Amstelvener: ‘Een gelukkig nieuw jaar.’

Het is onze eerste bootcamp van het nieuwe jaar in het Amsterdamse bos als ik een jonge vrouw met een opgetrokken sportbroek naar haar auto zie lopen. ‘Gaat het?’ vraag ik haar. Ze knikt zwakjes en toont een stuk van haar been. Haar blanke huid is ontsierd door bloed. ‘Een hond heeft me gebeten. Ik ga nu een tetanusprik halen,’ verklaart ze. Ik wens haar sterkte en ik bedenk opnieuw: niet elke nieuwjaarskus wordt gewaardeerd. Maar haar wond zal weer herstellen.

Jacobine van den Hoek https://www.jacobinevandenhoek...

Foto Amstelveenweb.com
Madeleine Heiligers-Directeur van PlatformC – Gerard Lohuis-Directeur van P60 en Jacobine van den Hoek-columnist en auteur