Column Jacobine van den Hoek: Pinkiepinkie loslaten

Het krokodillentasje hangt stevig op zijn rug. Zijn korte beentjes en parmantige stapjes hebben iets aarzelends, op weg naar de grote school. Hand in hand lopen we door de hoofdingang van de basisschool Piet Hein. Onze voetstappen klinken op de geblokte tegels waarop duizenden kindervoetjes ons voorgingen. Het gebouw is oud, versleten en klein, maar voor mijn zoon is het fonkelnieuw en groot. Bij zijn nieuwe klas praat ik met de juf van groep 1. Dan laat ik zijn hand los, het moet wel. Hij wil niet. Durft niet. Rent weg, terug de gang in. Ik probeer hem te overreden, maar hij blijft halsstarrig in de gang. ‘Ga maar,’ zegt de juf. ‘Het komt wel goed.’ Ik doe wat ze zegt en vertrek met tranen in mijn ogen. Het is de eerste keer dat ik hem moet loslaten, een tegennatuurlijk proces waar ik erg slecht in ben.

‘Mam, ik ga!’ ‘Eet je niet mee?’ ‘Nee, ik moet werken, ik eet daar.’ ‘O ja, natuurlijk. Fiets je voorzichtig?’ ‘Jaha.’ ‘Doe je vanavond je licht aan? ‘Ja, ja.’ ‘Ook het achterlicht?’ ‘Ja mam.’ Daar gaat hij, mijn oudste, naar de spoelkeuken van Café Nel in Amsterdam. Hij stapt op mijn oude fiets. Een nieuwe wil hij niet, hij spaart voor een scooter. We proberen hem over te halen iets anders te willen. Aan een scooter geven wij geen cent uit, waarschuwden we. Die dingen zijn levensgevaarlijk. Maar hij is standvastig, hij heeft mijn hand losgelaten en vindt zijn eigen weg. Als hij iets in zijn hoofd heeft, dan gebeurt het ook. Als een sprokkelaar heeft hij zijn geld beetje bij beetje bij elkaar gewerkt en nu heeft hij ook zijn theorie-examen aangevraagd. Opeens slingeren verkeer- en schoolboeken in de woonkamer in plaats van zakken snoep en chips. Aansporen om te leren hoeven wij niet, die tijd is geweest. ‘Ik kan het zelf,’ roept hij standaard als ik hem voor de zoveelste keer wil helpen en goedbedoeld advies geef. ‘Het komt goed.’ Met een krachtige hand veegt hij door zijn krullen en hij grijnst me goedmoedig toe als ik bezorgd naar hem kijk. Het liefst wil ik zijn hand blijven vasthouden en hem in mijn armen trekken bij gevaar, ook nadat hij mij in lengte voorbijschoot. Maar hij heeft gelijk gekregen: het kwam goed. Loslaten blijkt de beste remedie, maar ik kan het niet laten om pinkiepinkie vast te houden.

Jacobine van den Hoek

https://www.jacobinevandenhoek...