Column Jacobine van den Hoek: Relatieve tijd

Onze voortuin is gevuld met fietsen. Het is de laatste week van de schoolvakantie en onze zonen hebben net als veel jonge Amstelveners de Abcouder feestweek ontdekt. De oudste is in de gelukkige positie dat hij op zijn bij elkaar gespaarde brommer naar het nabijgelegen dorpje kan tuffen. Maar onze jongste heeft minder geluk. Hij is nog lang geen zestien. Dus reden hij en zijn vrienden in vijftig minuten op de fiets naar het Utrechtse dorp. En terug, mopperend bij aankomst dat Googlemaps ze de verkeerde kant op had gestuurd. ‘We kunnen er niets aan doen,’ zei zoonlief. Het was al zeker niet hun schuld! Ik aarzelde met een reactie. De laatste weken laveren we tussen streng en soepel. We geven onze kinderen strikte tijden mee en accepteren excuses, vooral wanneer deze origineel zijn.

Voor vrijwel iedereen zijn ‘normale’ werktijden weer begonnen. Ik wacht erop dat ik weer vanzelf om zeven uur ’s morgens wakker word en dat mijn creativiteit zal stromen zodra ik achter mijn desktop zit. Tevergeefs. Mijn moederhart verlet me ’s nachts om rustig te slapen zolang de jongens nog niet binnen zijn. En wanneer persoonlijke afmeldingen worden ‘vergeten’ schrik ik wakker uit de lichte slaap, check de tijd en ren naar de bedden om te kijken of onze kinderen thuis zijn. Pas wanneer ik een hoopje mens opgekruld onder de dekens zie liggen en ik hun rustige ademhaling hoor begint mijn werkelijke bedtijd, maar slaap ik ’s morgens voorbij het ‘zevenuurmoment’.

Einstein leerde ons met zijn relativiteitstheorie dat de eenheid van tijd niet bestaat en dat wij die voor onszelf hebben vastgesteld. Als puber van zestien vond ik dat de tijd veel te langzaam ging. Veel dingen waren verboden omdat ik te jong was en andere dingen vond ik simpelweg saai. Maar tegenwoordig schud ik vaak verdwaasd mijn hoofd als ik besef dat er alweer een week, een maand, of zelfs een jaar voorbij is. Ik grinnik wanneer ik onze zonen met droevige blik hoor klagen: ‘Ik mocht niet in de feesttent, mama. Ik was te jong.’ En ik weet dat het niet helpt om zijn verlangen om ouder te zijn te temperen. Want tijd is relatief; het is maar net hoe je het ervaart. Wel weet ik dat volgende week de scholen weer beginnen en dat (werk)tijd en slaapritme weer belangrijk worden.