Column Jacobine van den Hoek: Zie Hoor Ren

Gepubliceerd: woensdag 30 maart 2022
Laatste update: woensdag 30 maart 2022

Auteur: Jacobine van den Hoek

Het water van de Bosbaan strekt zich voor me uit als een lang glanzend vlak met glinsterende golfjes. Ik ren. Eigenlijk zou ik door mijn neus moeten ademhalen, dat is beter voor de hersenen, maar op die manier krijg ik te weinig lucht. En lucht is waar het allemaal om draait. Dat hebben we nodig; ik heb het nodig. Blauw en heel helder. Met een halfgeopende mond ren ik door. Roeiers passeren en hun roeispanen klotsen met regelmaat door het water. De zon beschijnt hun brede schouders en hun slag geeft mij cadans. Een wolk van vliegjes hangt boven het pad en opeens krioelen kleine beestjes bij mijn gehemelte. Ik spuug en pulk vleugeltjes van mijn tong. Als ik weer begin te rennen houd ik mijn mond gesloten; ik hou niet van vliegenhap.

Al snel merk ik dat mijn hersenen minder zuurstof krijgen – ben ik dan toch verkouden? Mijn ademhaling versnelt. Lucht heb ik nodig. Moet ik vertragen? Nee! Ik wil rennen. Rennen als Forrest Gump. Verder en verder, blik op oneindig, door en door, bewegen doet leven. Dus open ik mijn mond. Toch. Een heel klein beetje maar. Net genoeg om zuurstof naar binnen te zuigen. Rennen, niet te snel en niet te langzaam. Stap voor stap naar een volgend doel. Ik passeer vissers, ze dragen legergroene kleding en dezelfde kleur materialen. Zo wanen ze zich op het smalle strookje gras kennelijk onzichtbaar voor de vissen in het water. Of willen ze met camouflagekleuren vechtlust uitstralen? Terwijl ze sereen naar het water staren, met naast zich een thermosfles en een (legergroen!) visnet?

De vliegen nemen af in aantal en opgelucht hap ik naar lucht. Te vroeg. Te snel. Ik wist het wel. Als een bouwvakker spuug ik op de grond. Alle insecten eruit. Daarna ren ik door. Weg van stress. Want als ik heb gerend zie ik, hoor ik en ervaar ik alles weer helder. Met meer dan vijf kilometer in de benen verdwijnt werkdruk en kan ik mijn leven weer omarmen. Restaurant De Bosbaan komt in zicht en zoals gewoonlijk sla ik hier af, naar een kunstwerk waar ik graag naar kijk.

ZIE HOOR SLUIP

ZAND ZWERK BOS

TAST VOEL STREEL

RIJS SPRING LOS

Ergens zou ik de tekst willen aanpassen. Toch beklijft het goed. Ik ren zodat ik zie, hoor en sluip, tast voel en streel.

-----------

Birth of Change

Naast De Boswinkel staat het beeld, Andy en Rex, Birth of Change, opgebouwd met hulp van bezoekers van het Bos, medewerkers van de organisatie en anderen (zie foto).

Kunstenaar Serge Verheugen heeft in maart 2020 in een spontane actie zijn beeld beschilderd met woorden. Hij zegt hierover: ‘In deze bizarre tijden hoop ik dat mensen de kans grijpen om de dingen anders te gaan doen. Luisteren naar en leven met de natuur zouden daar een schitterende leidraad kunnen zijn.’

Verheugen ziet de teksten op het beeld als een aanwijzing voor de mens: