Hemelpost, alleen maar niet eenzaam

Ik draag jouw hart met me
Ik draag het in mijn hart
Ik ben nooit zonder het
Overal waar ik ga, ga jij met me mee, mijn lief
En wat er slechts ook door mij gedaan wordt
Is door jouw toedoen, mijn schat
Ik vrees geen noodlot
Want jij bent mijn lot, mijn liefste,
Ik wil geen wonderbaarlijke wereld
Want jij bent mijn wereld, mijn waarheid
En jij bent het om het even
Wat een maan altijd betekende
En wat een zon altijd zingt
Hier is het diepste geheim dat niemand kent
Hier is de wortel van de wortel en de kiem van de kiem
En de hemel van de hemel van een levensboom
Die hoger groeit dan de ziel kan hopen of de geest kan bevatten
En dit is het wonder dat de sterren in hun baan houdt
Ik draag jouw hart
Ik draag het in mijn hart
~E.E. Cummings

Dit prachtige liefdesgedicht van E.E. Cummings  ‘I carry your heart with me’  inspireert me. Het gedicht overrompelt omdat het oprecht verwoordt hoe het is om je overleden geliefde nog steeds zo nabij te voelen. Na het sterven van mijn man Kees op donderdag 27 april dit jaar, blijft hij in mijn hart leven, zo fijn. En blijft de behoefte om de columns die wij samen voor Mijn Amstelveen schreven, bestaan. En toch is het je verbinden met gedachtegoed over de grenzen van de dood heen, anders dan het samen van gedachten wisselen aan de ontbijttafel.

Door het in de buurt gedag zeggen jaar in, jaar uit met mijn man Kees, word ik al een tijd spontaan aangesproken door diverse weduwen. Zij missen hem als ik nu alleen door de buurt loop en van het een komt het ander. Het gedicht en de vriendelijke belangstelling maakten gesprekken los. Inmiddels zijn er een aantal ontmoetingen in huiskamers geweest met deze weduwen. Hoe gaan wij om met dit ingrijpende gebeuren? Na openhartige gesprekken, en ook na het ontdekken van deze link: https://www.inessentieuitvaarten.nl/blog/hemelpost/, blijkt het voor ons elke dag opnieuw verrassend om verbinding te blijven voelen met de overleden levenspartners. Wat valt ons erbij op?

De meeste overeenkomst in onze verhalen is het feit dat er een gelukkig huwelijk ten grondslag lag aan deze ervaring. Eén van ons zei: “Ik was 17 jaar, zag hem en wist meteen: “Met hem word ik oud! En met een 54-jarig gelukkig huwelijk tot aan zijn overlijden 7 jaar geleden is dit waarheid geworden. Hij zei: Als jij gelukkig bent, ben ik ook gelukkig.” Wat ook hetzelfde was in de relaties: “Wij zijn elkaars bezit niet!” Dit besef met respect voor ieders visie, is een krachtig bindmiddel geweest gedurende de jaren met elkaar. Samenspraak werd niet geschuwd en elkaar begrijpen erna loste dilemma’s op. Eveneens een helder inzicht van een 94-jarige vrouw, die haar man 25 jaar geleden verloor: “Een gelukkig huwelijk geeft zo veel kracht, zelfs nu nog!” Zij heeft haar man indertijd aan zijn sterfbed beloofd om gelukkig te blijven. Die belofte aan hem werd een middel om met hem verbonden te blijven. Want dankbaar houdt zij zich daar elke dag opnieuw aan. Kenmerkend is dat elk van deze vrouwen creatie hoog in het vaandel heeft staan. Vooral in hun denken en voelen: creatief handelen. Het leven ben en doe je zelf. Conclusie van de ontmoetingen: Wij zijn alleen, maar niet eenzaam!

Inspirerend om in de eigen woonplaats op dit moment weduwen te leren kennen, nabij en openhartig. Het gedicht van Cummings raakt levenskunst aan: liefde geeft vreugde in en om je heen. Hemelpost delen, zo waar en wijs …

Op de foto: bloemstuk voor Kees bij afscheidsdienst