Hemelpost, kijk en doe

… En ik hoorde de maat van het lied,
die was niet droef en niet blij
want eentonige lach en verdriet
dansten er zij aan zij.
O, dat was de vreemde mineur
van het eeuwige scheemrende wee –
en blij met die droeve mineur
dansten de kinderen mee –
en langzaam verging alle kleur
want de zon zonk in zee.
Toen stierf ook de melodij
en de dans in de schemering mee –
ineens leek het jaren voorbij
dat lied en die dans bij de zee –
o, mijn woelende mijmerij
bij het ruischen dier eeuwige vrêe
en de wereld was achter mij
en de zon zonk weg in de zee –
en tusschen haar graf en mij
zong de groote stem van de zee …

De dichter Adriaan Roland Host (Amsterdam 1888 – Bergen 1976) herinnert ons hier aan het moment van bezinning, dat het tijdelijke met het eeuwige verbindt. Rond het afscheid nemen van onze geliefde Kees afgelopen april, kwamen er jonge en oudere familieleden langs. Schoonzus Tjes uit Friesland schilderde voor hem bovenstaand uitzicht op de zon die ondergaat in de zee. Zij schonk dit om naar te kijken. We plaatsten het schilderij op een laag kastje voor de ruststoel van Kees. En inderdaad; het zien van de zon die in de zee zonk gaf ons inkeer. Haar liefde voor schilderen, de wederzijdse liefde voor elkaar en het verstillend uitzicht gaven ons kalmte en verlichting om de dood samen aan te kijken! De dood als poort tot: ja … ja … wie voelt, wie weet dat?

Kent u het boek Een leven op onze planeet van de Britse bioloog en televisiemaker Sir David Attenborough en filmmaker Jonnie Hughes al? Het boek beschrijft de opmars van Attenboroughs carrière als presentator en natuurkenner, tezamen met de neergang van wilde natuur en een verhoogde hoeveelheid koolstof in de atmosfeer als gevolg van de gestegen wereldbevolking. Het boek beschrijft de periode van 1937 t/m 2020. Attenborough waarschuwt voor de gevolgen van klimaatverandering, verlies van biodiversiteit en bijbehorende natuurrampen. Vervolgens beschrijft hij een toekomstvisie als oplossing voor een duurzaam bestaan van de mensheid op aarde. Zijn pleidooi: maak de wereld weer wild, door de biodiversiteit te herstellen. De realiteit is dat iedereen op aarde al heeft meegemaakt hoezeer de opwarming van de aarde gevolgen heeft voor ons dagelijks bestaan. Het besef dat natuur en klimaat onlosmakelijk met elkaar en ons lot verbonden zijn, is inmiddels tot miljarden mensen doorgedrongen. De obsessie dat economie moet groeien en de inrichting van samenlevingen afgemeten aan het bruto nationaal product, leidden helaas tot ordinaire diefstal onttrokken aan de natuur. Het boek stelt dat een bijzondere plek op onze planeet: het Amazonewoud, ons tot voorbeeld kan strekken. Het is nog steeds de meest diverse plek op aarde – de succesvolste van huidige levensondernemingen en kent geen groeibehoefte. Het gebied is volwassen om te blijven. Is de mensheid net zo volwassen om te blijven? Bloeiend, verfijnend en verbeterend? Zoals de Amazone? De ecologische voetafdruk met elementen van menselijk welzijn zoals levensverwachting, gemiddeld geluk en een zekere mate van gelijkheid worden in het boek van Attenborough indrukwekkend onderzocht. Allereerst wordt het verleden geschetst aan de hand van het leven van de auteur. Over zijn tochten om prachtige documentaires te maken en hoe het besef geleidelijk aan tot hem doordringt dat het niet goed gaat met onze wereld. Erna deelt hij zijn gedachten hoe het verder zal gaan als er niets verandert in ons leefgedrag. Dat is soms even slikken, maar beslist niet eenzijdig. Het belangrijkste dat moet gebeuren is het opnieuw wild maken van de wereld. Dit met het oog op de opslag van koolstof en het behoudt van de biodiversiteit op aarde. Het boek belicht ook positieve zaken. En eindigt over hoop en een toekomst, voor de natuur en ook de mensheid. “De natuur heeft altijd voor ons gezorgd. Nu is het de hoogste tijd dat wij voor de natuur gaan zorgen.” Een duidelijk, leerzaam en toegankelijk boek. Vooral hoopvol! Bij ons in de boekwinkel om de hoek voor slechts € 10, = te koop en je blijft erin lezen!

Het schilderij over de zon die ondergaat in de zee toont een varend bootje in het water. Het bootje inspireerde het besef van creatieve gedachtekracht, emotiebeheersing en goede gewoonten. Het schilderij hielp ons letterlijk bij het aanschouwen van de nabije dood en helpt mij nu nog steeds bij het open kijken en leren in het nu. Om de zee van het leven over te steken, is levenskunst vanuit liefde dichtbij en ervaarbaar. Ontvangt u ook inzichten om deze kunst machtig te worden? Ja, ja … vast wel!

Mogen wij geworteld (vanuit actuele situatie) en gevleugeld (vanuit morele houding) bijdragen …