Rubrieken: Column en Blog, Amanda Blogt & Dicht

Gepubliceerd: vrijdag 24 maart 2023
Laatste update: woensdag 29 maart 2023

Bron: Amanda ten Cate
Stuur een mail

"Amanda blogt en dicht" luidt het op de site. Maar Amanda blogde en dichtte niet zoveel de laatste tijd. Ik zal vertellen waarom.

De laatste maanden had ik steeds minder energie. Nu dacht ik natuurlijk dat dat met mijn chronische gevalletje te maken had waar ik eens over verteld heb. Ergens kon ik het niet plaatsen maar liet het maar voor wat het was, want het was te verklaren. Sinds December had ik steeds nekpijn-aanvallen die in de loop van de maanden frequenter en intenser werden. Ik dacht er zitten want wervels niet goed. En die fysio maar kneden en proberen te puzzelen. Uiteindelijk stuurde ze mij door naar een chiropractor. Die lukte het te k’nex-en en er “klikte” inderdaad iets dus dat ik dat dat de stoorzender was en dat het nu alleen een paar dagen nodig had om te herstellen.

Tot de beruchte zaterdagavond. Ik werd gek van de drukkende pijn achter de ogen, mijn maag had een “terugkerende” onenigheid met mijn eten, en ik zilvergrijze molens zag in een iriserende achtergrond. Kortom ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik ben geen pieperd, maar na overwegen, heb ik toch besloten de huisartsenpost te bellen met de vraag mij iets voor deze migraine(ik was overtuigd dat dat het moest zijn) te geven zodat ik de nacht door kon komen en er morgen weer een nieuwe, frisse dag op mij wacht. Nou, ik kan jullie vertellen: Die frisse dag werd een duffe ziekenhuisdag, of zeg maar gerust ziekenhuisweek.

Voor ik het wist, lag ik in een ambulance naar de VU na eerst een intake in Amstelland. Ik had een “Afwijking” in mijn hersenen zitten. Ik moest er nog om lachen eerst, want dacht ach joh ik ben één grote afwijking. Toen riepen ze iets over een hersenbloeding. Daarover dacht ik nog ach als dit het is, ik kan praten, mijn motoriek doet het nog, en hoppa weer door! Maar nee, ik zou de maandag een scan met contrastmiddel krijgen. Daaruit bleek dat ik een hersentumor had! Wat?! Nee?! Ik niet, dat kan niet, ik heb altijd alleen maar onverklaarbare lullige dingen! Maar ja het bleek toch zo te zijn, Sindsdien het gevoel gehad in een vernevelde achtbaan te zitten. Ik kwam op een spoedlijst en dagen achter elkaar moest ik nuchter zijn om aan het eind van de dag te horen dat het toch niet doorging. Gekmakend! Uiteindelijk de zaterdag, een week later was het zover. Er kwam een chirurg uit het AMC, speciaal voor mijn operatie. En wat een fijne chirurg! Nam alle tijd voor het gesprek vooraf, stelde steeds gerust. En hij opereerde al jaren aan kinderen, wat mij een gerust gevoel gaf dat hij echt wel voorzichtig te werk ging.

Inmiddels 6 weken later….Ik weet al sinds twee weken na de operatie dat het gelukkig goedaardig is! Heel langzaam herstel ik. En ja geduld is altijd wel een dingetje bij mij als het op fysieke dingen aankomt, dus dit is een goede les. Ik zie dit op meer gebieden als een les en heb mijzelf beloofd mij nu echt eens op nummer één te zetten en minder te pleasen. En nog meer motivatie om voor mijn dromen en passies te gaan, en een grote passie is natuurlijk schrijven. Vandaar dat ik weer eens blog. En wie weet wat het nog meer voor moois gaat brengen. Alleen aankomende woensdag nog een spannende dag! Duimen jullie voor mij? Verder zou ik mijzelf niet zijn als ik hier niet een gedicht over had gemaakt. Dat is het volgende gedicht:

Stoer

Het zijn slechts 5 letters

Maar oh zo groot en krachtig

Je denkt aan iemand zonder angst

Aan dingen groots en machtig

Maar ja,

Wat is de echte

Betekenis van stoer?

Ben ik het zelf

Of ben ik meer....

Als een klaproos in de berm

Sereen meedeinend