Blog Stieneke & Ilika: 'tweede feministische golf en 'paarse vrijdag'

Stieneke Kruijer en Ilika Polderman zijn raadsleden voor GroenLinks Amstelveen. Ze zitten samen in de commissie Burgers&Samenleving. In hun politiek gekeuvel bespreken ze wat hen bezighoudt rondom de raads- en commissievergaderingen.  

11 december 2020. Hoi Stieneke,

In de afgelopen commissie vergaderingen had ik het over de door het college opgestelde Visie Ontmoeten. Ik heb me verbaasd dat er niet over studenten wordt gesproken in deze visie. En dat terwijl we in Amstelveen de grootste campus van het land hebben. Helaas kreeg ik hier in de commissie geen reactie op van andere partijen of de wethouder. Maar ik blijf er scherp op dat bij de uitvoering van de ontmoeting visie wel de studenten de aandacht krijgen die ze nodig hebben. Verder verwacht ik dat mijn bijdrage in de komende raadsvergadering kort zal zijn.

Ik heb nu dus meer ruimte om boeken te lezen. Dat is weer wat anders dan raadsstukken en collegevoorstellen. Het onderwerp waar ik nu het meeste over lees is feminisme. Ik heb me gerealiseerd dat ik te weinig weet over de tweede golf in Nederland. Dus daar ben ik over aan het lezen. Onder andere 'Dolle Mythes' van Linda Duits en 'Zijkant van de macht' van Julia Wouters staan op de lijst. Beiden zijn boeken die ik allang gelezen had willen hebben, maar waar ik nooit de tijd voor heb genomen. Nu gelukkig wel.

Had jij afgelopen vrijdag ook paars aan? Het was namelijk paarse vrijdag. De dag dat scholieren en studenten paars dragen om te laten zien dat iedereen zichzelf mag zijn, ongeacht wie je bent en op wie je verliefd wordt. Zo een mooi initiatief van COC Nederland en Studentenpride NL. Dit jaar deden voor het eerst ook de basisscholen mee. Ik las dat Splinter Chabot in zijn Instagram post paars dragen op paarse vrijdag omschreef als het geven van een collectieve knuffel. Zo een mooi idee vind ik dat. Op deze manier te laten zien dan iedereen zichzelf mag zijn.

Helaas is het nog niet zo dat alle vormen van sexualiteit en gender identiteit altijd geaccepteerd worden. Daarom is het zo fijn dat nu ook de basisscholen mee doen. Je kan niet jong genoeg beginnen. Mijn kinderen gaan nog niet naar school, dus heb ik ze het boekje 'Het lammetje dat een varkentje is' van Pim Lammers gegeven. Genoeg inspirerends te lezen dus.

Ilika Polderma, i.poldermam@amstelveen.nl   

12 december 2020. Hoi Ilika,

Ach ja, die tweede feministische golf. Het voordeel van oud zijn is dat ik kan pochen dat ik in mijn jonge jaren mee gedemonstreerd heb. Baas in eigen buik, langere zwangerschapsverlof, grotere deelname vrouwen aan openbaar bestuur en ga zo maar door. In de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw bestond er in Amstelveen een Vrouwenhuis. Ik ben daar jarenlang bestuurslid van geweest. Vorig jaar heb ik daar een artikel over geschreven in het tijdschrift van de Vereniging Historisch Amstelveen (Amstel Mare, december 2019). Wat is dat toch al weer lang geleden.  

Komende week is de laatste raadsvergadering voor het kerstreces. Nog even er tegen aan dus.

Ik ben van plan om twee moties in te dienen. Het zijn moties die betrekking hebben op onderwerpen waar we het over gehad hebben in de commissievergadering. Die moties krijgen de bijzondere naam, nl, moties vreemd aan de orde van de dag. Dat komt omdat het onderwerp waar ze over gaan niet met een Collegevoorstel in de raad besproken wordt. Alleen de naamgeving is wat bizar, de inhoud is gewoon recht voor zijn raap.

In de ene motie pleit ik voor het creëren van zogenaamde basisbanen. Sommige mensen die heel moeilijk een baan kunnen vinden, d.w.z. mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt zoals dat zo mooi heet, hebben vaak een tijdelijke baantje, komen dan weer een periode in de bijstand, doen vrijwilligerswerk, dan weer een tijdelijk baantje, enzovoorts. Zo’n situatie geeft weinig zekerheid en ondermijnt het zelfvertrouwen. Er zijn genoeg werkzaamheden in onze samenleving die nuttig zijn. Maak daar een baan van en betaal daarvoor een minimuminkomen. Dat maakt die mensen gelukkig en daardoor gezonder en dan zijn ze niet meer afhankelijk van de bijstand met de daarbij behorende strakke regels. Het vangnet van onze verzorgingsmaatschappij moet niet de bijstand zijn, maar het recht op werk.

En mijn tweede motie gaat over die regels waaraan mensen moeten voldoen wanneer ze een bijstandsuitkering krijgen. Die regels kunnen in sommige gevallen voor bepaalde groeperingen best iets soepeler volgens mij. In een aantal gemeenten hanteren ze al zogenaamde ‘regelarme bijstand’. Soms een klein bedrag mogen bijverdienen, iets soepeler met de sollicitatieplicht en bijstandsgerechtigden de regie over eigen leven laten houden. Uit onderzoek blijkt dat deze versoepeling vaak tot een versnelde uitstroom uit de bijstand leidt.  In de huidige coronatijd, waarin steeds meer mensen moeten terugvallen op een bijstandsuitkering, moeten we eens kritisch kijken naar hoe effectief de spelregels zijn.

Stieneke Kruijer, s.kruijer@amstelveen.nl