Bolleboos

Daar hang je dan, sinds de zomer van 2025, op de hoek van de gevel van Ateliers 2005 aan de Van Weerden Poelmanlaan. Eindelijk weer buiten, moet je gedacht hebben, na minstens tien jaar te hebben liggen verstoffen in het depot van het Gemeentehuis.

Je hing van 1968 tot 2013 aan de voorgevel van de Martin Luther Kingschool aan het Oostelijk Halfrond. De school werd gesloopt om plaats te maken v oor nieuwbouw. De nieuwe school heet Kindercampus King. We weten dat de sloop vertraagd werd door twee vleermuisnesten.

En van jou weten we dat je niet meeverhuisde naar de nieuwe school, maar opgeslagen werd in het depot. Dat is dan ook alles wat we van je weten.

We weten niet hoe je heet, we weten niet wie je gemaakt heeft, we weten niet wat je voorstelt of waarom de beeldhouwer je zo gemaakt heeft als je bent.

Je bent een puzzel. Je bent van brons en je bent opgebouwd uit vierkanten en rechthoeken. Daarop heb je reliëfs: twee bollen (linksboven en rechtsonder), een tja, wat is het, een gereedschap? (linksonder) en een vliegende vogel (rechtsboven). Twee rechthoeken vormen samen nog een soort kruis (rechts midden). Het past allemaal mooi bij elkaar. Ik noem je Bolleboos vanwege die twee bollen, maar ook omdat je een raadsel aan ons opgeeft dat ons aan het denken zet.

Het is eigenlijk wel leuk dat we je maker niet kennen, dat we je naam niet weten, nu kunnen we ons eigen verhaal bedenken bij je voor driekwart abstracte en voor een kwart figuratieve voorstelling. Mijn verhaal gaat als volgt: De mens is opgesloten in betonnen steden waar alles vierkant of rechthoekig is. De mens snakt naar vrijheid en weet een gereedschap, een soort sleutel te ontwerpen waarmee hij uit de beslotenheid van zijn stad komt. Hij krijgt vleugels en vliegt over de twee halfronden van de aarde. Hij geeft de benauwende stad een kruis na en vliegt ver weg, de vrijheid in.

Misschien moe(s)t de maker wel hartelijk lachen om dit verhaal. Hij bedoelde er misschien helemaal niets mee. Ik zeg ‘hij’, omdat, hoe meer ik naar je kijk, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat je maker een man was.

Ik hoop dat je het naar de zin hebt hier op de Van Weerden Poelmanlaan. Je ziet hier minder kinderen dan vroeger bij de Martin Luther Kingschool. Maar de buurtkinderen komen hier graag spelen sinds op initiatief van hun ouders in samenwerking met de gemeente het pleintje opgeleukt is. En, ook aantrekkelijk, je ziet kunstenaars in en uit gaan. Dat moet vertrouwd voelen voor je. Je bent hier helemaal thuis.

Wie iets over dit kunstobject weet, wordt verzocht een mail te sturen naar info@mijnamstelveen.nl . Wij zullen de boodschap doorgeven aan de gemeente Amstelveen.

Karin de Koning