Column Amanda ten Cate: De naakte waarheid.

Vaste lezers weten dat ik een lijf heb met wat uitdagingen. Over het fysieke stuk heb ik al veel gedeeld. Maar er komt vooral ook mentaal veel bij kijken. Je hebt eerst een lichaam dat je niet begrijpt, na de diagnose een lichaam waarvan je weet dat het altijd “anders”zal blijven. Je bent die manke Nelis, terwijl je elegante vrouwen op hoge hakken om je heen ziet lopen. “Auwtschj!” En dan bedoel ik niet het pijnlijke gevoel van de hakken, maar de pijnlijke confrontatie dat je je toch een beetje de lompe, onaantrekkelijke vrouw voelt op je lage blokhakken of platte schoenen met een instabiel loopje. Inmiddels heb ik mijn lijf omarmd en er vrede mee dat ik ben wie ik ben. Uiteraard vind ik het nog steeds jammer, maar ook ik heb mijn elegante dingen, alleen op een andere manier.

Nu is diversiteit momenteel een hoogstaand thema in de samenleving. Er is op TV en Sociale Media veel aandacht voor: We zijn allemaal anders en dat is oké. Aan deze boodschap draagt de expositie in het Cobramuseum mooi bij. De expositie is vanaf morgen te bezoeken, maar ik mocht als pers gisteren al bij de opening zijn die alleen voor de pers was. Ik vond het wel wat hebben dat ik officieel tot de pers behoorde. Die afgekeurde uitkeringstrekker nu een waardig onderdeel van de pers.

Ik heb het over de expositie “Clandestien: Het lichaam centraal.” Een verzameling van wel honderd zwart-witfoto's die het menselijk lichaam in al zijn vormen toont en ook dat de liefde van de mens in allerlei vormen plaatsvindt. En dat dat oké is, we allemaal anders zijn en ook mogen zijn. Het waren foto's van verschillende fotografen, maar het verband van de foto's is dat het uit de collectie van de verzamelaar Pedro Slim komt. Een kunstminnende en mensminnende man uit Libanon. De beste man was gisteren zelf ook aanwezig. Ik zag hem door zijn eigen tentoonstelling lopen met een delegatie en het was mooi om te zien hoe hij vol liefde en passie het verhaal over de expositie deelde. Ook al verstond ik zijn woorden niet, deze lichaamstaal was internationaal. Het is een fascinerende, controversiële expositie, Maar laat vooral dat laatste er nou juist echte kunst van maken, want kunst is controversieel. Het zijn echt hele duidelijke, blootgevende en veelzeggende foto's. Foto's die echt verhalen vertellen zoals in mijn ogen foto's horen te doen. Ik ga er verder niet al te veel over verklappen, ik zou gewoon zeggen: Neem een kijkje in het Cobramuseum. Het kan vanaf morgen tot en met zondag 27 Maart 2022. 

 Wat ik ook erg leuk vond om te zien gisteren is hoe gepassioneerd de medewerkers van het Cobramuseum nog letterlijk puntjes op de i aan het zetten waren om er een mooie, complete expositie van te maken, Een man liep ietwat nerveus met een penseel in het rond, een andere vrouw was letters op de muur aan het schilderen die uiteindelijk een woord of spreuk zouden vormen. Maar ze was met zoveel precisie en vooral geduld bezig dat het nog een verrassing blijft welk woord daar nu komt te staan. Nog iemand loopt druk in het rond te bellen om het één en ander te regelen. Bij elkaar een dynamisch gebeuren. Leuk om zo te ervaren wat er allemaal bij komt kijken, dat het veel meer is dan “gewoon even een aantal 2D werken bij elkaar aan de muur hangen”, maar dat het belangrijk is dat het op een interessante manier bij elkaar hangt die de zintuigen zal prikkelen. Zo ga je er ook weer anders naar kijken. Al met al een verrijkende dag.

Ik wens iedereen een verrijkend en mensminnend weekend!