Column Jacobine van den Hoek: Goedemorgen

Voor dag en dauw galmt haar hoge stem door de straat. Via het open raam versta ik hoe ze haar hondje aanspreekt. Soms doet het beestje iets wat zij niet wil. Verscholen achter de vermaningen hoor ik liefde voor haar kameraad doorklinken, als een moeder die een zoon aanspreekt die te lang bij haar woont en met wie ze niet zonder kan. Iedereen kent haar. Tegenwoordig heeft ze naast haar hondje ook een rollator bij zich. Haar grijze haren pieken onder een petje uit. Ze loopt voorzichtig en veert op als iemand haar groet; dan breekt er een stralende lach door op haar gezicht en roept ze schel en hoog: ‘Goedemorgèn!’ Of ‘Hállooooo!’. Iedereen zal een tikkeltje verbaasd glimlachen bij zo’n uitbundige groet.

Jaren terug vierden we in onze voortuin de verjaardag van onze jongste. Er was veel te veel taart en toen ik haar babbelend met haar hond hoorde aankomen vroeg ik of ze een stuk mee naar huis wilde nemen? Dat wilde ze wel. Mijn zoon regelde een doos en terwijl het lekkers erin werd geschoven vroeg ik hoe ze heette. ‘Want is het niet vreemd dat we altijd een praatje maken en ik niet eens weet hoe je heet?’ Ze keek me blij aan en vertelde trots: ‘Ik ben José.’ Daarna bedankte ze me voor de taart en zei ze dat ze die lekker zou gaan opsmikkelen.

‘Niet doen! Nee, niet doen!’ Het is half zeven ‘s morgens en ik hoor José door het raam. Ik maak me gelijk zorgen, zo boos ken ik haar niet. Gaat het wel goed met haar? Die middag spreek ik haar. Ze vertelt dat ze elke nacht om drie wakker wordt van de pijn, ze heeft reuma, en dat ze daarom maar ’s morgens met haar hondje wandelt. ‘Slapen lukt dan niet meer.’ We hebben het daarna over haar broer – hem zie ik soms wandelen met een begeleider – en over het weer, altijd een goed onderwerp, en dan sluiten we het gesprek af met een groet en ik wens haar beterschap. Ik hoop echt dat haar ziekte niet verergert, ik zal haar aanwezigheid werkelijk missen. José geeft kleur aan onze buurt en spiegelt ons voor dat je altijd vrolijk en vriendelijk kunt zijn, hoe je je ook voelt. José verstaat de kunst om de wereld met haar uitbundige begroetingen mooier te laten lijken. En dat bewonder ik.

Jacobine van den Hoek

***

Jacobine debuteerde in 2019 met Zondebok, een roman over een 16e-eeuws waargebeurd verhaal in Amsterdam. In 2022 verschijnt haar tweede roman De roos van Napoleon.

Een waargebeurd verhaal over de onwaarschijnlijke liefde van een Franse soldaat, Napoleon Bonaparte, en zijn Joséphine.