Column Johan Bos: Terug naar Amstelveensch Weekblad

Dat vroeger alles beter was, wil ik niet zeggen. Sterker nog: Decennia geleden wist ik al dat wanneer ik dat zou geloven het een  bewijs was van ouderdom. Aan de andere kant graait iemand die de zegeningen uit de historie niet kent, ook wat de toekomst betreft tevergeefs in soort grabbelton. Wat mij bijvoorbeeld opvalt is dat men voor reclame op tv altijd terugvalt op oude muzieknummers, bij kennelijk gebrek aan hedendaagse, althans als die meer moeten zijn dat het tegenwoordig op dance- en houseparty’s – even de xtc-pillen niet meegerekend – gewenste ritme.

Tjonge, wat een inleiding over waar ik het eigenlijk over wil hebben. De lokale journalistiek was eigenlijk het onderwerp, waar ik op kwam door een artikel in het Amstelveens Nieuwsblad. Nieuws, ook lokaal nieuws, is niet gratis, was zo ongeveer de boodschap. Ik ben het daar eigenlijk wel mee eens, maar constateer aan de andere kant advertentiebladen en internet de ondergang van de betaalde journalistiek hebben ingeluid.  Wat dat laatste betreft, schijnt er nu enige vooruitgang te worden geboekt, omdat consumenten voor een deel er achter kwamen dat voor niets alleen de zon opgaat, hoewel men tegenwoordig om die in energie om te zetten kostbare panelen moet kopen. Informatie via www is in principe gratis en dus wilde niemand daarvoor betalen. Goeddeels is dat nog zo, maar enkele digitale uitgaven rekenen gewoon een abonnementsprijs, zoals het platform Follow the Money en de Correspondent. En dat gaat steeds beter. Maar de realiteit is dat tegenover elke journalist van een financieel uitgeklede redactie dertien reclame makende voorlichters staan, vooral bij de overheid. Communicatie is een vak geworden, maar daarmee wordt voornamelijk PR en reclame bedoeld.

Dekking

Eigenlijk wil het Nieuwsblad terug naar de tijd dat het Amstelveensch Weekblad als wekelijkse betaalde krant verscheen. Die ‘ch’ verdwenen trouwens, maar dat was een van de weinige moderniseringen van het in de Dorpsstraat gevestigde blad, gesticht door de lokale ondernemer Jacques Wilhelmus. Dat blad was overigens lange tijd het enige nieuwsmedium in de stad en ongeveer 90% van de huishoudens was abonnee. Als tegenhanger kwam later het gratis Nieuwsblad van de Telegraaf er bij, met een kleinere redactie overigens, en na jarenlang op abonnementen te hebben geteerd degradeerde ook het Weekblad naar een huis-aan-huis krant. Via een lange omzwerving kwam ook dat tenslotte bij de Telegraaf terecht, zodat de eenwording van de twee plaatselijke kranten niet lang op zich liet wachten.

Adverteerders

De adverteerders betaalden en de krant werd gratis verspreid. Tot zowel internet als coronacrisis oprukten en de redactie letterlijk bedelt bij de burger weer te gaan betalen voor het nieuws. Nou ja, van de krant – inmiddels eigendom van uitgeverij BDU, die al tal van andere bladen heeft opgeheven – zal nog wel even een papieren versie blijven bestaan, maar er is tegenwoordig ook een digitale versie aan verbonden waar men een abonnement voor kan sluiten. Dan krijgt men compleet, waar men op papier de verkorte versie van ziet, begreep ik. Of iedereen nu maar abonnee wil worden om ook het huis-aan-huisblad in stand te houden, want de adverteerders trekken zich steeds meer terug. Hoewel in de laatste papieren krant nog altijd meer dan de helft (54%) uit advertenties van derden betond. Exclusief dus één advertentie pagina voor zichzelf. Het komt er op neer dat er 14 advertentiepagina’s (vijf voor de gemeente) op een totaal van 24 waren, de advertorial waarin de redactie lezers vraagt een abonnement te nemen op de betaalde service niet meegerekend.

Eigenlijk wil de redactie van het Nieuwsblad terug naar de tijd van het betaalde Amstelveens Weekblad. Misschien zeggen die redacteuren  nu dat vroeger weliswaar niet álles beter was, maar sommige dingen toch wel…

Foto; Amstelveenweb.com