Blog Sandra van Engelen: Zo gaat het vaak….

Je bent net terug van een lange of korte vakantie en eer je het weet is dat meegenomen heerlijke ontspannen gevoel weer weg. De waan van alle dag slokt je weer op.

Nu stel ik het ietwat overdreven maar feit is wel dat ik gisteren en vandaag weer behoorlijk druk was met de verkiezingen en het CDA. Heel leuk! Maar waarmee dan druk?

Zo hebben we gisterochtend een filmpje opgenomen waarin ik pleit om dyslexie niet meer onder de jeugdzorg te laten vallen maar bij het onderwijs. Het gaat dan alleen om de simpele diagnose  dyslexie en niet om de EED vorm (ernstige enkelvoudige dyslexie). De laatste is én dyslexie én een andere aandoening. Voor de eerste is bewezen dat een school heel goed in staat is om met de juiste begeleiding de ontstane achterstand in lezen/rekenen weg te kunnen werken. Je ziet  dat  op scholen waar actief wordt ingezet op die goede begeleiding dyslexie veel minder voorkomt dan  op scholen waar dat niet het geval is.

In het gesprek met de jongeren van afgelopen dinsdag refereerde Wopke Hoekstra daar ook aan.  

Een ander filmmoment was gistermiddag bij mij thuis. Er werd een soort promotie-/kennismakingsfilmpje gemaakt. Zo werden een aantal vragen aan mij gesteld waarop ik slechts kort mocht antwoorden. Vooral de laatste in de reeks vragen vond ik wel bijzonder. “Wat zou ik willen zeggen tegen de mensen die niet gaan stemmen”? Dat is voor mij geen moeilijke vraag....

Jaren geleden ben ik enige tijd in Rusland, de voormalige Sovjet Unie, geweest. Het was in de tijd van partijleider Bresjnev toen het communisme nog hoogtij vierde en enige vorm van vrijheid (in welke vorm dan ook) naar Sibirië was verbannen. In het hele land wemelde het van  standbeelden voor alles en iedereen. Om het standbeeld enig statuur te geven werden daar  jonge jongens en meisjes (tussen de 12 en 16 jaar, mét Kalashnikov) naast gezet om in de houding te staan en de eer te bewijzen. Het riep vele vragen bij mij op en ik was nogal ontdaan bij het zien van die kinderen. Want hoe kun je het jonge kinderen aandoen  met een wapen uren in weer en wind stil te staan? Dag in dag uit, was dat hun onbezorgde jeugd?  Was dit normaal? Zij wisten niet beter maar ik wel en ik was dan ook blij die wereld weer achter mij te kunnen laten.

Kort na terugkeer  in Nederland vonden verkiezingen plaats en werd iedereen opgeroepen vooral te gaan stemmen. Mijn gedachten dwaalden vaak af naar die kinderen die ik had zien staan bij de standbeelden; zouden zij het ooit meemaken in vrijheid te kunnen stemmen? Zouden ze úberhaupt weten wat stemmen is?  

Ik realiseerde mij toen dat mogen stemmen niet vanzelfsprekend is, dat dit niet zonder slag of stoot tot stand is gekomen. Het is in Nederland zo  gewoon geworden te mogen stemmen, dat velen er geen gebruik meer van maken. Jammer, jammer, jammer!

Vanuit elders in de wereld zijn mensen jaloers op ons Nederlanders vanwege dit recht. Daarom heb ik in het filmpje gistermiddag gezegd: “maak gebruik van dit recht, het is niet vanzelfsprekend! Dus DOEN!  

Oh ja, gisterenavond was er een radiodebat met lijsttrekkers en zondagavond het eerste tv-debat. Het wordt nu serieus!

_________________________________________________________________________________________ 

Sandra van Engelen (1954) is raadslid van het CDA Amstelveen en namens het CDA gekozen tot regionaal lijstduwer bij de Tweede Kamerverkiezingen op 17 maart.

Op 25 januari is zij gestart om een ''blogboekje' bij houden en vertelt zij in MijnAmstelveen een paar keer in de week wat haar zoal bezighoudt tijdens het ondersteunen van de CDA-kandidaten.