Blog Amanda ten Cate: D-Day

Kommer en kwel, dat zijn twee woorden die momenteel wel een beetje de dingen in de wereld samenvatten. Vooral na het nieuws over de bestorming van het Capitool. Deze mensen hadden blijkbaar hun eigen versie bedacht van quatorze Juilliet. Maar ja. Daar wil ik het helemaal niet over hebben. Daar wordt al genoeg over bericht. Ik neem jullie mee naar een ander soort conflict, een persoonlijk conflict. Nu hoor ik jullie haast denken: Oh jee! Maar wacht maar af, ik zal het proberen op de "Amanda-manier" te vertellen. Ik voer namelijk al jaren oorlog met een zenuw in mijn been, de zogenoemde "Nervus Genicularis."( Ineens heb ik dan spontaan het nummer "Funiculi funicula" in mijn hoofd, maar dan meer "Geniculi Genicularis." Ok, laat maar). 

Diverse behandelingen in het verleden sloegen niet aan. Ik had er eindelijk één die wel aansloeg, echter is deze behandeling alweer uitgewerkt. Ga dan terug naar de arts van die succesvolle behandeling, zou je denken. Maar hey, ook artsen gaan ooit eens genieten van hun welverdiende pensioen, zo ook deze beste man. Dus...Mission Possible, "Op zoek naar..."Nee niet naar Evita of Joseph, maar naar degene die het vredesakkoord van deze oorlog zal mogen tekenen. Zo kwam ik in het AMC ( Sorry Amstelland!) Maar daar zat het antwoord: De pijnspecialist, een empathische arts die snapt wat luisteren betekent, echt nog liefde voor zijn vak toont en mensen wil helpen. Samen met mij is hij de strijd aangegaan om deze zenuw, die flink op mijn zenuwen werkt, de mond te snoeren. Eerst een proefbehandeling die leek te helpen dus zodoende was het afgelopen maandag D-Day. Vol goede moed ging ik, wederom samen met één van mijn beste vriendinnen, naar het AMC. Samen gingen de arts en ik, bewapend met Jodium, Lidocaïne en de hele reutemeteut, de strijd aan om die "sucker" plat te krijgen. Oftewel, er werden redelijke naalden, ik noem ze voor het gemak "mijn geallieerden",  in mijn been gestoken op verschillende plekken die door mijn huid, via onderlagen en spieren, aankwamen bij die beruchte boef: De Nervus Genicularis.

Op dat moment voel je je wel even een geladen zenuwenpees hoor. Vonken alom. Het is niet echt comfortabel te noemen als zo een naald in de zenuw wordt geprikt. (Nu niet flauwvallen lezers!)  Maar alles voor een goed doel. Nogmaals de arts is echt de beste die je je kunt wensen voor zo een behandeling. Dat verzachtende, samen met de muziek die ik mocht opzetten, de boel een beetje. Hebben deze specialist en zijn geallieerden de vijand verslagen? Mag hij het vredesakkoord tekenen? Dat zullen wij over circa drie weken weten. Wordt vervolgd dus......