Daarom ben jij zo lief - Conchita Willems

En als we alles al verteld hebben, waar praten we dan over?
- Er is altijd iets om over te praten.
En als er niets meer is?
- Dan zijn we stil.
En houden we dan niet meer van elkaar?
- Dan houden we zelfs nog meer van elkaar.
En doet de stilte dan geen pijn?
- De stilte doet geen pijn als we liefhebben.
En als de stilte pijn doet?
- Dan beginnen we weer te praten.
En waar praten we dan over?
- Over waarom de stilte pijn doet.
En houden we dan weer van elkaar?
- We houden altijd van elkaar.
En als we niet weten waarom de stilte pijn doet?
- Dan zingen we.
En als we elkaars liederen niet kennen?
- Dan leren we die aan elkaar.
En als we hen niet kunnen leren?
- Dan luisteren we naar elkaars liederen.
En als we niet kunnen horen?
- Dan kijken we stil naar elkaar.
En als we elkaar niet meer zien?
- Dan pakken we elkaars handen vast.
En zijn we dan gelukkig?
- Zolang we leven, want we houden van elkaar.

Bron: Esperanto-origineel: Julia Sigmond; vertaling: Anneke Buys

In het zorghuis waar we maandelijks met rolstoelbewoners ’s morgens in het Amstelpark wandelen, deelde de activiteitenbegeleider eens bovenstaand gedicht uit. Het gedicht bekrachtigt het blikveld, waarmee we als vrijwilligersgroep in de loop der jaren samen met de verpleging de bewoners klaar maken voor de wandeling. Voetsteunen aan de rolstoel, sjaal om en jas(je) aan, soms nog even toiletbezoek, vragen naar bijzonderheden voor onderweg. En bij terugkomst melden we ons weer bij de verpleging met hoe het was voor de bewoner en al dan niet terug naar de eigen kamer voor het afdoen van jas en voetsteunen, waarna de bewoners in de gezamenlijke huiskamer gaan lunchen. Ook zetten we soms een meegebracht (deel)bloempje in een glaasje of schoteltje water.

De wandeling zelf kent enkele vaste onderdelen. Vooraf vragen we als groep zegen voor de wandeling en stemmen we de zang en de geest op elkaar af voor dienstbaarheid onderling en naar de bewoners en personeel toe. Dan de weg naar het park toe, elkaar helpend de grote oversteek te maken over de Europa boulevard. Op de brug bij de hoofdingang op elkaar wachten, jassen en sjaaltjes en petjes weer in orde maken en genieten van het uitzicht over de vaart. In het park zwaaien we met z’n allen naar moeders/vaders en de kinderen in het langskomend dieseltreintje (de bestuurder zwaait ook vrolijk terug). Bij de grote vijver met de hoge fontein voeren we eendjes, Chinese ganzen, meerkoeten, waterhoentjes, duiven, nijlganzen. Ondertussen laten we de bewoners goed in het zonnetje zitten (vitamine D!) terwijl we een groepsfoto nemen en de docent biologie vertelt over wat er in het seizoen aan de hand is met de planten en dieren en met het klimaat. Ook daarbij tips over het belang om ook in de winter af en toe goed te ventileren en in de zomer voldoende te blijven drinken bij heet weer (net als de bomen verdampen we dan meer water dan je denkt).

We brengen de mensen 1 op 1 dicht bij de mooiste bloemen; soms ook met de neus erbij om te ruiken. En vaak geven we hen een (deel)bloempje in de hand. Steeds weer overheerst de voldoening en vervulling door de dankbaarheid en plezier van de bewoners, dat we deze mooie bloemen- en plantenpracht en de wandeling zelf samen kunnen delen. Want ook voor de vrijwilligers geldt dat het proces van het samenwerken en geven-en-nemen maakt dat de gehele beleving wonderbaarlijk meer is dan de som van de delen.

Ieders ogen spreken boekdelen: blij stralend en super liefdevol! Daarom ben jij zo lief!

Met dank aan Vincent Meulenbroek van de Sai Baba Wandelgroep

Conchita Willems