De weg kwijt - Eljo Morpurgo

Soms kom je mensen tegen die nog een behoorlijke tijd in je geheugen blijven hangen. Zo ook af was ik afgelopen winter ergens waar ik zat te wachten. Ik spreek normaal geen mensen zomaar aan in een wachtkamer, maar er werd een vraag gesteld waar ik blijkbaar alleen op durfde te antwoorden.

Degene die de vraag stelde trok de aandacht in de gehele ruimte, maar niemand durfde te kijken of te reageren. Wel was iedereen bezig het stiekem toch gade te slaan en te luisteren hoe ons gesprek zou verlopen. De vragensteller zag er dan ook niet doorsnee uit. De kleding was zo anders dat je wel moest kijken tussen de oogwimpers door, ik bedoel badslippers in de winter?

Omdat ik jaren op scholen heb gewerkt met kinderen met een rugzak, problemen thuis door drugs of alcohol van ouders, vluchtelingen en meer ben ik niet echt bang voor een gesprek met iemand die anders is. Ik antwoordde en hij draaide zich om en keek me aan. Daarna keek hij naar mijn schoenen die opvallen. Hij was waarschijnlijk ergens tussen de 27 en 30 en geheel de weg kwijt.

Niet mijn woorden want in ons gesprek van zeker een kwartier gaf hij zelf aan al vier jaar bezig te zijn hulp via de GGZ te krijgen. Waar heb je die schoenen gekocht? De Nike website geef ik aan. O, wat kosten ze? Ik geef hem aan dat ik ze al even heb en geen idee heb. Ergens tussen de 140 en 180 zeg ik tegen hem. O, zo goedkoop, ik heb ook Nike Jordan zegt hij terwijl iedereen naar zijn badslippers kijkt. Zijn ze nog te koop, geen idee zeg ik, was Limited Edition.

Dan vraagt hij of ik kinderen heb, of ik een goede vader ben, welke studie mijn zoon doet en wat ik doe. Een stortvloed van vragen die ik deels eerlijk beantwoord en deels laat hangen. Hij accepteert mijn antwoorden en ik stel hem ook enkele in het gesprek. Hij is lief en duidelijk blij met dit gesprek. Hij is zelfs tegenover me gaan zitten waardoor de mevrouw naast me, rond de 90 nerveus is geworden.

Aan het einde van het gesprek staat hij op, bedank me voor het fijne gesprek en draait met kleine stapjes een paar keer om zijn as en loopt dan naar de deur. Zijn telefoon gaat en zijn vader blijkt naar hem te informeren. Dan hangt hij op en loopt naar buiten. De rest van de wachtruimte hoor je zuchten van opluchting. Ze waren allemaal blijkbaar super gespannen van wat er zich in de 15 minuten afspeelde.

Nu begon de mevrouw naast me te kletsen over haar auto, jaren in Italië, haar rijbewijs welke voor vijf jaar was, verlengt en toen over de jonge man waar ik mee had gesproken. Ook deze mevrouw stelde ik zover mogelijk gerust en toen haar auto klaar was betaalde ze en bedankte me en liep de zaak uit. Daarna kwam de monteur binnen dat de winterbanden om de auto zaten. Ik tekende, bedankte hem, groette iedereen in de wachtkamer en liep met een hoop priemende ogen in mijn rug en op mijn sneakers die niet iedereen had gezien de zaak uit.

Ik was blij dat ik hem die paar minuten kon geven waarin hij zich even zichzelf kon zijn.

Geniet van elkaar en het leven.

Eljo Morpurgo

Foto is van Eljo