Een Aanval uit het Niets - Eljo Morpurgo

Het is einde middag als ik mijn rondje doe met Moos. Moos is zoals jullie nu wel weten onze Australian Labradoodle van ongeveer vier maanden oud. Ik schrijf dit trouwens enkele dagen na de gebeurtenis omdat het mij of eigenlijk ons enorm geraakt heeft. Waar ik het over wil hebben is de enorme kracht van de buurtpreventie app als groep in ons deel van Westwijk. En de deurcamera's die ons geholpen hebben terug te vinden wat we anders niet hadden kunnen doen.

Als ik dit schrijf, voel ik nog de angst, verbaasdheid, woede en ongeloof. Ik weet niet of het een van jullie ooit is overkomen, maar als je ooit bent aangevallen vanuit het niets dan begrijp je misschien een beetje waar ik heen ga. Niet is zo beangstigend als vanuit het niets twee grote honden die niet aangelijnd zijn, wegschieten bij hun baasjes, en jou en je hond als een lopende snack zien.

In een waas zie ik twee grote langharige lassie of herdershonden de weg over schieten naar Moos en mij toe rennen. Ik dacht eerst nog dat ze kennis wilde komen maken, net als elke andere hond. Even snuffelen en dan spelen of weer weglopen. Ik was dus totaal niet voorbereid op wat er zich in de volgende minuten afspeelde. Als twee afgevuurde kogels uit een jachtgeweer schoten deze twee jachthonden over de weg op Moos en mij af en deze honden kwamen zeker niet kennismaken.

Moos was net de hoek om aan een uitlooplijn van drie meter zodat hij wat meer bewegingsvrijheid kan krijgen en een beetje heen en weer kan rennen. Ik was net bezig de hoek om te gaan als dit voorval plaatsvindt op de hoek Betsy Perklaan – Aletta Jacobslaan. Als eerste dacht ik aan Moos die moest ik te pakken zien te krijgen, maar terwijl ik de drie meter riem probeerde in te halen rende hij wild in het rond. Weg uit de bekken van deze twee gevaarlijke bloedhonden. Maar niet alléén hij was in gevaar, ik zelf ook en toch gooi je alles in de strijd en schopte ik om me heen in de hoop een van de twee te raken.

De baasjes liepen, in alle rust zo leek het, de weg over en naar hun honden. Na enig rond grijpen hadden ze elk een halsband en liepen ze zonder blikken of blozen weg. Geen enkele vraag, hoe gaat het met jou of je hond. Geen sorry, dit is onze fout we hadden ze aangelijnd moeten hebben want ze zijn niet te vertrouwen. Weg waren ze terwijl ik nog bezig was Moos rustig te krijgen en in mijn armen mee naar huis te dragen. Ik had toen nog geen idee of Moos of ik er schade van hadden opgelopen behalve dan geestelijk. De adrenaline zat daarvoor veel te hoog.

Ken je het verhaal nog, augustus 2025, van die van die man die door zijn eigen hond en de hond van zijn kleindochter is aangevallen. De honden waren in gevecht geraakt en hij wilde ze uit elkaar halen wat hij helaas heeft moeten bekopen met de dood. Met dat verhaal in je achterhoofd loop je met je door bijtkwijl druipende hondje naar huis nog niet bevattend wat er is gebeurd. Moos kroop onderweg totaal angstig in mijn nek hoog piepend en jankend van angst. Met één hand de hond vast en de ander mijn telefoon belde ik lief, Moos is aangevallen, vang ons op en laten we Moos samen goed controleren op verwondingen.

Om er achter te komen wie de honden en baasjes zijn hebben we dus de WA groep en facebook ingezet en binnen een uur was bekend wie het zijn inclusief camera beelden. Dan wil je aangifte gaan doen en de logische stap was volgens ons bij de politie. Fout, als blijkt dat er geen bloed of verwondingen zijn, moet je dit via de Fixi app melden alsof het straatvuil is wat verkeerd bij de weg is gezet. Ik heb de melding gedaan en na twee reacties vanuit de gemeente zijn we op het punt dat ze, “als er personeel genoeg is” eens wat vaker door deze buur gaan lopen.

Gevolg is dat Moos en ik enorm veel moeite hebben nog normaal en ontspannen door onze wijk te lopen. Zeker als het donker is en ik zie in de verte iemand met mogelijk een hond dan duik ik een andere straat in of draai me om en loop snel terug. We moeten dit geestelijk letsel zelf zien kwijt te raken met altijd in het achterhoofd dat deze twee honden om de hoek staan te wachten voor een nieuwe aanval. Het is weer een extra stukje wat ik mee mag nemen naar mijn wekelijkse traumatherapie om te verwerken of mee om te leren gaan.

Voor Moos is het nu belangrijk dat we een groep lieve kleine honden vinden die met hem gaan spelen en waar hij zichzelf weer kan terugvinden en zijn angst voor andere honden kan overwinnen. Door vrienden hebben we nu de connectie gelegd met een dierenvrienden groep in ons dorp en we gaan kijken wat we op korte termijn kunnen afspreken. Voor nu is mijn advies, kijk goed om je heen of er geen twee losse honden ergens staan waar je heen gaat en hou je hond bij je in de buurt want deze baasjes doen het overduidelijk niet.

Geniet van elkaar en het leven.
Eljo Morpurgo