Goedemorgen lieve lezers, hebben jullie mij gemist? Ik jullie wel! Maar vorige week was mij het weekje wel, waardoor ik de blog even moest parkeren.

Dinsdag hebben wij allemaal gehoord dat de lockdown verlengd is. Nog steeds niet lekker uit eten dus! Wanneer gaan wij weer terug naar het “gewone” leven? Want ja, uit eten is een van de dingen die bij ons gewone leven hoort? Of toch niet? Maar...Is eten eigenlijk wel zo een vanzelfsprekend iets?

Die laatste vraag is iets waar ik de afgelopen week erg mee werd geconfronteerd. Ik zal jullie de details besparen, maar ik liep al een paar weken met maagproblemen die steeds heftiger werden. Na menig contact met de huisarts die het allemaal niet zo goed leek te begrijpen, maar die de hele aandoening (Ehlers-Danlos) die ik heb maar iets bijzonders vindt, werd ik uiteindelijk toch naar de spoedpost van Amstelland gestuurd. Het was retespannend voor mij omdat ik spoken begon te zien die niet onrealistisch waren. Ik vreesde voor een zogeheten Gastroparese, maagverlamming. En geloof mij, dat wens je niemand toe.

Na een spannende, vermoeiende middag kwamen de uitslagen, Ja er zijn wat dingen die niet helemaal goed zijn, maar gelukkig geen maagverlamming! Wat was ik opgelucht! Een maagverlamming houdt in dat de maag niet of nauwelijks meer de knedende beweging maakt die deze hoort te maken om het eten goed verwerkt naar de darmen te sturen. Dit resulteert in hevige buikpijn waarna de boel er van boven weer net zo hard uitkomt.

Daardoor realiseer je je dat eten helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Want mensen met een maagverlamming krijgen zakken vloeibaar voedsel met een slangetje dat via hun neus, door hun keel naar hun twaalfvingerige darm loopt, en zo vloeibaar voedsel krijgen toegediend om te overleven. Uiteindelijk volgt er een operatie waarbij het slangetje direct via de buik de darm inloopt. Maar ja, even lekker sushi of een burger bestellen via thuisbezorgd.nl is er niet bij. Ja, hooguit het voedsel even in je mond stoppen om de smaak ervan te ervaren en een klein genietmomentje hebben om het vervolgens weer uit te spugen, want ja, doorslikken is geen optie. Het is natuurlijk heel hard en confronterend wanneer je gezellig met vriendinnen op pad gaat en tussendoor gezellig gaat lunchen. Of wat dacht je van kerst? Hele mooie momenten zijn tegelijkertijd hele confronterende en pijnlijke, verdrietige momenten.

Een van de mensen die hiermee te maken heeft is een goede vriendin van mij, Christel Verbogt. Zij is een inspiratie voor mij, want ondanks dat zij hiermee(de maagverlamming) te maken heeft, staat zij zo krachtig in het leven! Zij komt op verschillende manieren op voor mensen met een beperking, waaronder haar eigen blog Christel poweronwheels. Want ja, naast haar Gastroparese, heeft zij ook andere aandoeningen waardoor zij in een rolstoel zit. En als je ziet hoe zij ondanks haar verschillenden tegenslagen geniet van het leven, leer je toch wel anders naar dingen kijken die zo vanzelfsprekend lijken. En nee lieve mensen, nu zeg ik niet dat jullie niet mogen mopperen op de maatregelen, en ik leef zeker mee met de horeca. Ik nodig jullie alleen uit om dingen in perspectief te plaatsen. Ik geniet in ieder geval nog meer van elke hap die ik mag eten en binnenhoud. Verder rest mij jullie te zeggen: Eet smakelijk en geniet!