Het Verhaal van het Dappere Kruidnootje

Lang geleden, in de tijd dat Sinterklaas nog op een schimmel door het land reed en Zwarte Pieten nog door schoorstenen klommen, woonde er een klein, rond en heel gewoon koekje in de grote strooigoedzak. Dit was Kruidnootje.

Anders dan de grote, statige speculaaspoppen of de zachte, honingzoete pepernoten, was Kruidnootje klein, hard en een beetje onopvallend. Hij zat tussen duizenden van zijn broertjes en zusjes, allemaal met dezelfde diepe, kruidige geur van kaneel, nootmuskaat en gember die ze in de bakkerij hadden meegekregen.

Op een koude decemberavond, vlak voor Pakjesavond, stond de zak waar Kruidnootje in zat bij de open haard van een gezin. Buiten gierde de wind en binnen was het warm en gezellig. De kinderen hadden hun schoenen gezet, glimmend gepoetst en wel.

Kruidnootje luisterde naar de andere lekkernijen die opschepten over hoe belangrijk ze waren. De chocoladeletter pochte over zijn mooie vorm, en de marsepeinvarkentjes over hun zachtheid. Kruidnootje voelde zich maar klein. "Ik ben maar een simpel, hard bolletje", dacht hij. "Wie zit er nu op mij te wachten?"

Toen de klok middernacht sloeg, hoorden ze geritsel op het dak. Sinterklaas en zijn Pieten! De zak werd opgepakt en de hand van een Piet dook erin. Er werd gestrooid, niet zomaar een beetje, maar met gulle hand, als een boer die zijn zaden over het veld verspreidt, een oud symbool van geluk en vruchtbaarheid.

Kruidnootje tuimelde uit de zak, niet in een schoen, maar dwars door de kamer. Hij rolde onder de bank, waar hij even bleef liggen. Verdrietig zag hij hoe de andere lekkernijen werden gevonden en bewonderd.

De volgende ochtend renden de kinderen naar beneden. "Kijk, chocoladeletters! Kijk, marsepein!" riepen ze opgewonden. Net toen Kruidnootje dacht dat hij vergeten was, keek het jongste meisje onder de bank.

"Mama! Papa! Ik heb een heel speciaal koekje gevonden! Een verstoppertje!"

Ze pakte Kruidnootje voorzichtig op. Ze bekeek zijn perfect ronde vorm en de mooie, brosse, bruine kleur. Ze zette haar tanden erin. Krak. De smaak van verre specerijen, warmte en Sinterklaas vulde haar mond. "Mmm, wat lekker!" riep ze.

Toen begreep Kruidnootje zijn doel. Hij hoefde niet groot of zacht te zijn. Zijn kracht zat in zijn eenvoud, zijn heerlijke kruidige smaak en het feit dat hij perfect was om mee te strooien en overal te vinden te zijn. Hij was het koekje dat onmisbaar was bij het strooien van vreugde. Vanaf die dag was Kruidnootje trots, wetende dat hij, samen met duizenden anderen, het hart van het Sinterklaasfeest was.

Afbeelding: AI-gegenereerd