In leven - Eljo Morpurgo

Al een behoorlijke tijd ben in op maandag alleen onderweg van Amstelveen naar Amersfoort. Ik heb daar wekelijks een meeting en die zijn persoonlijk belangrijk. Ik hoef er niet vroeg te zijn, half twaalf begint de eerste en mensen vanuit het gehele land komen met auto als ov dus kan dat ook niet anders. We bespreken vaak even voor en dan gaan we de meeting in tot ongeveer een uur.

We lunchen dan even waarna we de tweede meeting in duiken waarna ik rond een uur of drie richting de parkeergarage net buiten het centrum van Amersfoort loop. In Amersfoort kun je slecht parkeren en vaak maar een uur maximaal op een plek. Dus reserveer ik voor een dag in een garage waar ik dus heen moet lopen.

Zo ook pas geleden als ik rond drie uur klaar ben en ik in dertig graden de auto op zoek. Ik loop de garage in en stap in de nog koele auto en druk op start. Langzaam rol ik de garage uit de weg op richting de snelweg en Amstelveen. Het is echt druk en voor mijn gevoel chaotisch. Op de snelweg druk ik het pedaal in de de elektromotor kickt in en geeft me dat zetje naar de honderd. Dan druk ik de cruisecontrol aan.

Meer mensen zouden met cruisecontrol moeten rijden, het geeft rust. Net voor Hilversum mediapark gaat het mis. Vijftig meter voor me schieten meerdere autos over de weg en in de verte zie ik een auto over de kop slaan. Mijn been is sneller bij de rem als het normaal ingrijpen van de auto. Ik gooi de noodverlichting aan, een knopje die ik wonderbaarlijk snel gevonden heb voor de eerste keer.

Ik zie in mijn achteruitkijkspiegel hoe iedereen goed reageert en tot stilstand komt. Het is met deze acties altijd afwachten of er iemand dromend of append achterin duikt. Het gaat goed en voor ons beginnen mensen hulp te bieden zien we van een afstand. Dan beginnen mensen voor, naast en achter mij een weg te zoeken om er langs te komen waarbij velen door het gras een geheel andere weg op duiken om er twintig meter verder weer af te gaan om achter het ongeluk weer door te rijden.

Langzamerhand volgen er meer en zo komen we langzaam weer op gang en gaat de cruisecontrol weer aan. Ik bel even met lief, handsfree natuurlijk, en vertel haar dat ik bijna in een ongeluk was beland. Nog met iets trillende handen op het stuur hang ik dan weer op en vervolge mijn weg. Thuis lees later ik dat de weg totaal is afgesloten voor verkeer.

Ik heb vreselijk veel geluk gehad zowel door niet vijftig meter verder te zijn geweest als nog om de boel heen te kunnen voor het werd afgesloten. Ik bedenk me dat dat ik blij mag zijn dat ik nog in leven ben.

Geniet van elkaar en het leven.

Eljo Morpurgo

Foto's zijn van Eljo