Moeder en Kind

Op de hoek van de Plesmansingel en de Keizer Karelweg staat een schitterend beeldje in steen van een moeder en haar kind. Midden tussen de rozenstruiken.

De moeder zit met het ene been onder zich gevouwen en heeft het andere been met de knie omhoog en de voet op de grond. Op haar rug bengelt een kind, met zijn hoofd over haar linkerschouder. De moeder heeft het kind stevig in de greep: haar rechterhand omklemt zijn linkerarmpje en met haar linkerhand drukt zij zijn hoofdje tegen het hare aan. Op hun gezichten is uitbundige pret te lezen.

Ik stel me voor wat beeldhouwer Nic Jonk in 1958 heeft willen vastleggen. Mama zit op haar knieën in de tuin aardbeiplantjes in de grond te zetten. Zoonlief komt het huis uit, ziet zijn moeder, rent op haar af, springt achter op haar rug en klemt zijn handjes voor haar ogen. ‘Rara…’, roept hij. Mama voelt zich enerzijds gestoord in haar werk, anderzijds is ze blij dat haar zoontje zo enthousiast op haar afvliegt. Ze komt half overeind en grijpt hem bij zijn hoofd en zijn arm. ‘Jij, rakker!’, zegt ze (want zo zeiden moeders dat in 1958) en ze verstevigt lachend haar greep. De jongen vindt het heerlijk dat hij zo’n sterke moeder heeft, waar je lekker mee kunt stoeien, maar het is ook wel een beetje eng, want voor je het weet, beland je met je kop in de aardbeiplanten, of, zoals hier aan de Plesmansingel, in de rozenstruiken. Hij grijpt dus met zijn rechterhandje stevig mama’s haren vast. Gelukkig loopt het goed af en eindigt het gestoei met een stevige knuffel.

Nic Jonk heeft veel beelden van moeders met kinderen gemaakt. ‘Hij was een echte familieman’, zegt zijn zoon Zeger. ‘Toen hij dit beeld maakte, was hij 30 jaar en had hij al drie kinderen. Hij liet zich vaak inspireren door zijn vrouw en kinderen. Dit beeldje aan de Plesmansingel dateert uit mijn geboortejaar. Mijn vaders kunst was toen nog volop in ontwikkeling. Later zouden zijn beelden gladder worden, abstracter. Bij dit beeldje zijn de gezichten gedetailleerder dan in zijn latere werk.’

Persoonlijk vind ik die gedetailleerde gezichten erg mooi. Ze geven het beeldje spanning.

Nic Jonk (1928 – 1994) en zijn vrouw Greet Commandeur vestigden zich in 1965 in Grootschermer. Ze kochten er een groot huis met aardig wat land om er een beeldentuin te kunnen inrichten. Ze namen daarmee veel risico’s, want hoewel Nic volop opdrachten kreeg, was de aanleg van de beeldentuin zo kostbaar dat er weinig geld overschoot voor het gezin. Toch zijn bijna al zijn kinderen ook kunstenaar geworden. Zijn zoon Zeger beeldhouwt zelf ook en beheert het museum en de beeldentuin. Zie: www.nicjonk.nl/museum/beeldentuin

Karin de Koning

Foto's: Mijnamstelveen