Column Amanda ten Cate: Overwinning

Wat een heerlijk weer was het hè de afgelopen dagen!? Oh wat heb ik genoten! En niet alleen van het weer. Ook omdat ik weer iets gedaan heb wat ik lang niet heb gedaan. Ik ben namelijk naar het strand geweest! Misschien denken sommigen nu van Is dat zo bijzonder dan?  Ja, voor mij wel. Ten eerste kom ik er niet zo makkelijk. Onder andere omdat ik geen auto heb. En ook het openbaar vervoer is dan geen optie, en nee niet vanwege Corona en drukte. 

Maar dit weekend had ik geluk! Mijn vader was namelijk in de buurt vanwege mijn verjaardag die maandag. Die zaterdag was al mijn eerste verjaardagscadeau om op dat strand te kunnen lopen. Met je voeten het zand in te glijden terwijl je naar het stevigere deel probeert te komen. Daar eenmaal aangekomen bleef ik even staan, kijkend naar de zee en de horizon. Even weer heerlijk mijmeren, zoals vroeger, over wat er verderop allemaal gebeurt achter die horizon, wat er onder water gebeurt wat wij allemaal vanaf daar niet met het blote oog kunnen zien, kijkend naar een bootje dat aan kwam snellen om door een amfibie-voertuig uit het water te worden gehaald. Heel fascinerend hoe soepel dat in zijn werk gaat.

Ineens moest ik denken aan een gedicht wat ik een paar jaar had geschreven, maar eigenlijk weer actueel is. Dat is het volgende gedicht:

Horizon

instabiel zand

wankel weer onderweg

geen 'ga je gang'

nee, achteruitgang!

Zonsondergang

muren

donker, dreigend

sloten zich

verder om mij heen

vrijheid leek

mijlenver weg

waar gaat dit heen?

het einde zoek

maar geen einde

nee een nieuw begin

Zwolle

de sleutel

het gereedschap

de helden

het onmogelijke

mogelijk

van unplugged

naar ingeplugd

vrijheid

die mijlenver weg leek

binnen handbereik

poorten openen

naar nieuwe wegen

stabiel zand

krachtig

als een golf

voel ik mij

vol vooruitgang

zonsopgang

Toch wel een cryptisch gedicht he?! Ja, wat kan ik hiermee bedoelen? Volgende week: De onthulling!

(Fotocredits: René ten Cate)