Pakketmuur - Eljo Morpurgo

Je kent het wel: retour sturen van een pakketje. Vroeger was dat simpel. Je liep naar een servicepunt, iemand scande het, zei “fijne dag nog” en klaar was je. Maar nee hoor, in 2025 moet alles digitaal, slim en vooral: volslagen krankzinnig.

Wij doen normaal versturen via de Twister voor PostNL of de DHL-muur bij Terstal. Maar muren en ik, dat is geen match. Ik hou van menselijk contact, niet van klepjes die me met een digitale zucht te woord staan.

Vandaag had mijn lief een doos retour. Zelfde doos, label erop, niets geks. Maar de retourpagina van de winkel dacht daar anders over: slechts één afleverpunt beschikbaar, een pakketmuur in Bovenkerk. Geen naam, alleen een adres. Alsof je op een speurtocht bent gestuurd door een cynische stagiair.

Ik herkende het punt als achter het BP-station, tegenover Café de Manen. Want ja, waarom zou je het handig en dichtbij maken, als je mensen ook in het verkeer kunt laten klooien? Parkeren bij de muur? Nul. Je blokkeert meteen de helft van de benzinepomp. Milieutechnisch was dit ook al waanzin: drie kilometer omrijden om een doos in een muur te proppen, terwijl er op de hoek een servicepunt is. Maar goed, wie ben ik?

Dus daar stond ik, auto dwars voor de pomp, doos uit de achterbak, en ik al lichtelijk gefrustreerd. Het schermpje van de muur was zo groot als een luciferdoosje en sprak alleen Engels. Bring or collect? Nou, ik breng zodat jullie kunnen collecten. Brengen dus.

Volgende stap: scan your label. Het scanraampje was ter grootte van een kattenoog. Ik stond dus met een doos ter grootte van een kleine koelkast in de lucht te zwaaien, hopend dat dat ding iets zou herkennen. En ja hoor, beep. Succes! Dacht ik.

Want toen kwam het: Scan uw PostNL-ID.
Pardon? PostNL-ID? Sinds wanneer moet ik mezelf legitimeren voor het inleveren van een doos? Twee opties: “Wat is een PostNL-ID” of “Ik heb een PostNL-ID”. Mijn hoofd schreeuwde: “Wat de F…?”

De uitleg was net zo verhelderend als de gebruiksaanwijzing van een Chinese kerstlamp van Ali. Dus hup, telefoon uit je broek en naar de PostNL-app in de hoop dat daar iets over een ID zou staan. En ja hoor: “PostNL-ID aanmaken?” Enig mogelijke antwoord: ja. Nee, bestond niet.

Daarna: “Wij gaan uw gegevens controleren bij uw bank.”
Excuseer?! Ik stuur een retourpakket van een winkel die al betaald is, en PostNL vindt dat ik via iDEAL mijn ziel moet inleveren?

En zo stond ik buiten, voor een betaalmuur, mezelf te registreren alsof ik probeerde in te loggen bij de Belastingdienst. Achter me begon het verkeer zich al op te stapelen en ik voelde vijandige blikken van andere pakketjes verzenders branden in mijn rug.

Eindelijk verscheen een QR-code op de telefoon. Maar nog voordat ik die kon scannen, sprong er spontaan een deurtje open. Fijn. Alleen was mijn doos 5 centimeter te dik voor het vakje. Toen was mijn geduld op.

Ik heb die doos op de grond gelegd, ik ben er een paar keer op gesprongen alsof ik meedeed aan een slechte Zumbales, en hup: doos erin. Klep dicht met een misschien net te harde klap. Publiek in de rij achter me? Vol verbijstering. Ikzelf? Totale opluchting.

En de kers op de taart? Mijn lief had dit nooit gered. Zij heeft geen app en meestal niet eens haar telefoon bij zich. Conclusie: bij deze winkel bestellen we dus mooi niets meer. Zonder telefoon niets versturen via de muur van PostNL.

Moraal van het verhaal: muren zijn handig - om je huis overeind te houden. Voor pakketjes? Geef mij maar gewoon een baliemedewerker met een scanner en een glimlach. Ik ga even stressverlagend mediteren.

Geniet van elkaar en het leven.
Eljo Morpurgo