Blog Amanda ten cate: Potje positiviteit 'Potje met pech'

November...regenachtige dagen, koude dagen, het is de tijd om heerlijk op de bank of op een kleed voor de open haard te kruipen met jawel...die beruchte beker warme chocomel! En niet te vergeten, een goed boek. Ik lees momenteel een boek van een schrijfmaatje. Nou daar krijg je het wel warm van tijdens die koude dagen! En er zit een cliffhanger op het eind die zorgt dat je niet kunt wachten op het tweede boek.

En die open haard...een droom voor mij. Alleen, ja, in een kleine huurwoning blijft dat voor mij een droom. Maar dan hebben wij vlakbij Amstelveen het tuincentrum Ranzijn. Daar hadden ze toevallig een superschattige mini "open haard" . Niet de heerlijke geur van brandend hout, die denken wij er gewoon even bij, maar wel de gezellige warme kleur. Heerlijk! Koning winter kom maar op!

En ik heb het wel verdiend vind ik. Want mijn bijnaam, Donalda Duck, heb ik meer dan waar gemaakt de afgelopen week. Daarom is mijn blog ook later dan gepland. Ik wilde mijzelf na wat eerdere narigheid, belonen met sushi van de Albert Heijn in Bovenkerk. Echt heerlijke sushi kan ik je zeggen, het proberen waard! Maar onderweg kreeg ik een klein ongeluk.

Ik gebruik soms als hulpmiddel een rolstoel. Er bestaat dan een voorstuk wat je aan de stoel kunt klikken en je hebt een zogenoemde handbike. Ideale uitvinding! Moet je alleen niet de pech hebben dat je hand tijdens het rijden tussen de snel draaiende spaken van de rolstoel komt. Echt je ervaart een mega pijnscheut door de arm alsof er een slagersmes overdwars door de hand gaat. Een schok door de pijn en een gevoel van verbazing gaan over in een overlevingsstand, die mij heeft thuis gebracht, ook al weet ik van het grootste deel niets meer.

Toch zorgt zo een, niet zo een positieve ervaring weer voor positiviteit. Al flauwvallend bel je vervolgens aan bij de buurvrouw. Ik was nog niet binnen, of hun woonkamer werd een groot zwart gat vol sterretjes. Nadat eerst haar zoon, die gezellig met vrienden had afgesproken, samen met die vrienden eerste hulp aan mij had verleend, de buurvrouw vermoeid thuis kwam na een pittige werkweek. Haar relaxte glaasje wijn thuis werd een bakkie, tja...zelfs slootwater is teveel eer voor die koffie, een bakkie eerstehulp-koffie. Haar comfortabele bank werd een harde stoel in het ziekenhuis. Als dit geen positiviteit is!? Een bevriende buurvrouw die dit allemaal voor jou over heeft? Dan kan het leven toch bijna niet mooier!? Maar goed, het zat er daarna aan te komen: bezoek aan de Eerste Hulp en een "mummie-hand." Jawel een breuk in mijn hand dus 6 weken gips. Goed bezig meid! Dus de sushi is er nooit van gekomen. Dan maar als troost een open haard. Ook Ziekenhuis Amstelland maakte haar slogan meer dan waar. "Aangenaam dichtbij." We waren er binnen een paar minuten en ik werd vriendelijk en geduldig geholpen. Er werd echt naar mij geluisterd. En geloof mij, ik heb aardig wat ziekenhuis-ervaring, dat is echt niet vanzelfsprekend. Eén en al vriendelijkheid en behulpzaamheid. Oké, niet dat nu iedereen ineens moet gaan zorgen, dat hij of zij op de Eerste Hulp komt met zijn bevriende buurman of buurvrouw maar echt deze pijnlijke, onvoorstelbare dag had toch een potje vol positiviteit!