Blog Amanda ten Cate: 'Steenrijk'!

Mijn droom beleven

een verhaal vertellen

door middel van beweging

dan valt het doek

vervlogen dromen

wervelend over de vloer

vaarwel dansschoenen

boosheid, verdriet

accepteren 

en weer verder gaan

en dan

wat inspiratie

mengen met penseel en verf

droom opnieuw ontwaakt

"Awakening of the dance"

Zo, goedemorgen! In deze kerstperiode, de tijd van liefde, emotie en melancholie wil ik jullie graag meenemen naar een deel van mijn leven. Het deel waar dit gedicht een samenvatting van is.

Naast wekelijks mijn verhalen hier met jullie te delen mag ik namelijk ook elke uitgave schrijven voor de twee-maandelijkse sportkrant: Amstelland Sport. Maar ja, wat is mijn affiniteit met sport? Ik sport momenteel helemaal niet! Maar natuurlijk heb ik affiniteit met sport! Als je één van mijn grootste passies, dansen, geen sport kunt noemen, dan weet ik het ook niet meer. Jarenlang heb ik gedanst. Diverse vormen beoefend, waaronder stijldansen. Ik zal de eerste keer naar stijldansen nooit meer vergeten: Mijn ouders vonden dat ik op stijldansen moest want ja, dat hoort bij de opvoeding. Maar deze tante had haar puberpruik op en nog getoupeerd ook zeg maar. Mijn vader bracht mij naar de eerste dansles. Man, wat heb ik een drama gemaakt in de auto. Mijn vader had mij toen beter naar de acteerschool kunnen brengen, ik was er zeker met vlag en wimpel geslaagd. Maar goed, na weer een beetje tot mijzelf gekomen te zijn ging ik schoorvoetend de dansschool binnen. Toen mijn vader mij na de les kwam ophalen was mijn eerste vraag 'Wanneer gaan wij mijn dansschoenen kopen' ? De kolder toch? Maar ik vond het  zo ontzettend leuk! Ik heb dit jaren gedaan, zelfs wedstrijden. Tot mijn danspartner ermee stopte. Toen een paar mannen uitgeprobeerd. (Klinkt wel apart zo maar ik bedoel gewoon om mee te dansen he). Zo ook met een Oekraïense man gedanst. Man, wat voelde ik mij, ondanks mijn lenigheid, toen een stijve Hollandse zeg! Maar helaas geen geschikte danspartner gevonden. De mannen liggen bij het stijldansen helaas niet voor het oprapen. Dus mannen, willen jullie van jullie bierbuikje af? Ga dansen! En help ook de vrouwen zo! Alleen nu helaas wat lastig met de Corona maatregelen. Maar er komen vast weer betere tijden aan! 

Maar goed, toen ben ik van stijldansen overgestapt naar het showballet. Ik heb daar ontzettend veel plezier aan beleefd. Je kan er echt al je emoties in kwijt en door middel van de bewegingen van jouw lijf een ontroerend verhaal vertellen. Dansen is gewoon alles, het is kunst, het is sport. Totdat mijn fysieke aandoening roet in het eten begon te gooien en met de jaren er steeds meer schepjes roet bij deed. 

Alleen wat is nu die mysterieuze aandoening waar ik het over heb? Waardoor ik ook een rolstoel en handbike heb? Ik heb het Ehlers-Danlossyndroom. Ik weet het, niet een naam die je even onthoudt. Het is een bindweefselziekte waarbij het collageen niet goed is aangemaakt. In Jip en Janneke-taal: De lijm die ons lichaam bij elkaar houdt mist bij deze aandoening een ingrediënt. Hierdoor is het dus geen lijm, maar een slappe en zinloze vloeistof. Onze spieren leveren topprestatie om het lichaam dus bij elkaar te houden. Dat lukt niet altijd waardoor er vaak een gewricht luxeert, uit de kom gaat. Het is een aangeboren iets, maar in de loop van de jaren komen er steeds meer roetdeeltjes. Bij mij begon het eigenlijk al tijdens het stijldansen. Toen vond mijn knieschijf het leuk om naar de zijkant van mijn been te dansen en te blijven dansen. Dus 6 weken gips. In die tijd moest ik afdansen. Dat houdt in dat je door een jury beoordeelt wordt en wel of niet naar de volgende klasse mocht. Ik zal nooit vergeten dat ik op mijn krukken wist de samba te dansen en vol trots aan mijn ouders vertelde dat ik toch mee kon doen want ik kon dus de samba op krukken, wat ik natuurlijk ook even liet zien. Zie je het voor je? Ging hem dus niet worden. Maar goed al het roet zorgde ervoor dat ik helaas het dansen moest opgeven. Dit bracht natuurlijk de nodige emoties met zich mee. Je snapt het wel, ik keek elk dansprogramma of elke film die er maar was over dansen en daarbij waren tissues mijn grote vrienden. Ik had eigenlijk aandelen in Tempo moeten kopen, dan was ik nu misschien wel letterlijk steenrijk geweest. De aandoening geeft diverse beperkingen, maar ik kijk graag naar de mogelijkheden. Het bracht ook nieuwe inzichten. Wat voor zovelen zo vanzelfsprekend lijkt zijn eigenlijk geschenken waar je niet bij stilstaat. Het leert je ook creatief te zijn. Een van de voorbeelden vertel ik verderop in dit verhaal.

Gelukkig kon ik al jaren mijn gevoelens kwijt in gedichten. Maar ook schilderen was een hobby van mij. Maar jullie raden het al: Doordat mijn schouder uit de kom bleef gaan ging het schilderen op een doek niet. Maar ik leef volgens hetzelfde principe als Bibian Mentel: "Denk in mogelijkheden, niet in beperkingen." En zodoende ging ik stenen beschilderen. Een van die resultaten is de foto die voor mij de acceptatie was van het niet meer kunnen dansen met jawel, op de achterkant van de steen, bovenstaand gedicht! Wat eigenlijk mijn verhaal in een notendop vertelt. Kortom een oude hobby verdwijnt, en een nieuwe hobby ontpopt zich. Ik ben nu steenrijk! Natuurlijk verdwijnt de oude hobby nooit helemaal, en wie weet wat de toekomst brengt. Ik heb een plan! Wat dat is? Dat horen jullie als het gelukt is! Voor nu een mooie donderdag en een inspirerend weekend gewenst!