Toetjesfestijn - Eljo Morpurgo

Over de randen van de daken sluipen ze: zwarte dieven, met kraaloogjes die scannen alsof ze in een supermarkt zonder kassa lopen. Plots: kabaal! Nagels krassen over het dak van de overkapping – ze zijn geland. In het begin dachten we nog: ach, een vogel meer of minder… Maar toen het steeds drukker werd, begonnen we te begrijpen wat hier gaande was.

Want jawel, dit jaar hangen de druiventrossen eerder en voller dan ooit tevoren. En waar? Juist ja, pal bovenop de overkapping die onze tuin met die van de buren verbindt. Die overkapping klinkt inmiddels als een houten drumstel wanneer er weer een stel vogelpootjes overheen paradeert.

De druiven blijken het ideale decor voor een vogelvariant van een All You Can Eat-dessertbuffet. Zowel de brutale kauw (Corvus monedula) als zijn flamboyante neef de ekster (Pica pica) zijn er dol op. Ze zijn kennelijk niet kieskeurig: zolang het wit en zuur is en niet gefermenteerd tot wijn, is het feest. Het is begin augustus, veel te vroeg voor druiven volgens de boeken, maar daar trekken deze gevleugelde fijnproevers zich natuurlijk niets van aan.

En net als bij peuters geldt: alleen het lekkerste mag blijven. Dus van elke druif wordt hooguit tien procent verorberd - de rest eindigt als plakkerige troep op het terras. Belangrijkste truc? Met je lichaamsgewicht de druiventakken saboteren (doorbuigen of breken, beide prima), vervolgens twee druiven tegelijk in je snavel proppen (het absolute hoogtepunt van vogelluxe), en dan hup: ergens op een dak gaan zitten en gaatjes pikken.

Zodra de pitjes eruit zijn, vliegt het druivenkarkas achteloos over de dakrand. Klaar ermee. Op naar de volgende snack. En dus: in vogelvlucht terug naar waar het toetjesbuffet wacht.

Geniet van elkaar en het leven.
Eljo Morpurgo

Foto van Eljo