Ben ik zo oud? - Robert Logger

Ouder worden gaat sluipend, althans, ik ben een van de gelukkigen die dat mag zeggen.

Oké, ik gebruik sinds een paar jaar een leesbril, mijn restant aan haar is aardig grijs aan het worden, maar verder mag ik niet klagen, afgezien van een blessure die wat zeurt. Ik kan nog lekker wandelen en fietsen zonder echte problemen. Het enige waar ik nu wel een beetje op ga letten is om wat tijd voor mijzelf te nemen. Het is dan ook niet dat ik mij oud voel. Sterker nog, ik vind het eigenlijk best wel leuk als er jongeren zijn die mij in een gesprek behandelen als een van hen. Maar soms word ik er wel aan herinnerd.

Tijdens de Kerstviering van vorig jaar, stond ik op mijn vertrouwde plek bij de ingang van de internationale kerk. Een gezin kwam binnen, en de jongste zoon maakte een grappige opmerking. “Hé, ben je niet aan het bevriezen?”, vroeg het jongetje. 

Zijn moeder reageerde direct:” Zo praat je niet tegen een oude man. Toon wat meer respect.” Met een rood hoofd wenste de jongen mij een goede avond en ging de kerk binnen.. De moeder had wel gelijk, en ik zal de laatste zijn om haar tegen te spreken, bovendien is het een stukje opvoeding.

En iemand die haar of zijn best doet om een kind goed op te voeden, moet je niet gaan tegenspreken.

Afgelopen maand hielp ik bij de Zuid-Afrikaanse kerk. Omdat er afgelopen jaar een keer een tekort was bij het verwelkomingsteam, en ik toch aanwezig was, ben ik daar ingesprongen.

Net zoals bij mijn eigen kerk XRDS, vroeg men of ik geen zin had om in het team te komen. Ik heb daar positief op geantwoord, en help daar vrijwel iedere maand bij de maandelijkse dienst. Tijdens de laatste keer, zag ik een jongetje uit de kinderdienst rennen en naar zijn ouders gaan. Dat is op zich niets bijzonders, dat gebeurt wel vaker, maar dit kind ging weer weg bij zijn ouders om vervolgens in de hal te gaan zitten. 

Omdat hij alleen zat, ging ik bij hem zitten. “Wat is er aan de hand?” "Ik ben een beetje bang, de kinderen spreken Afrikaans en geen Nederlands zoals bij mij op school.”, zei hij in het Afrikaans met een onvervalst Johannesburgs accent, een uitdaging op zich. “Maar wij spreken nu toch ook Afrikaans?”, reageerde ik. De jongen vervolgde,” Ja, maar u bent dan ook een oude man.”

Toen ik dit verhaal later met mijn team deelde, werd er hartelijk gelachen.

De klap op de vuurpijl kwam afgelopen week. “U wordt uitgenodigd voor de griepprik.” De begeleidende brief wees mij erop dat ik een leeftijd heb bereikt waarop ik de prik mag gaan halen.

Kortom, er zijn wat signalen dat ik wat op leeftijd begin te komen……..

Robert Logger

Foto: Pexels