De stilte vóór de stem: Nederland twijfelt nog

Minder dan een week voor de verkiezingen kruipen de grote partijen in de Peilingwijzer naar elkaar toe. De verschillen worden kleiner en de onzekerheid bij veel kiezers is nog altijd groot. Het is die fase waarin de campagnes harder klinken, maar de stemmen van de twijfelaars nog zacht blijven. De stilte voor de storm — of beter: de stilte vóór de stem.

Nog vier dagen. En dan dat moment: het stemhokje, het potlood, de stilte. Even niets of niemand die je iets influistert. Alleen jij, dat vel papier, en de vraag: wat wil ik eigenlijk dat er verandert?

In de jaren negentig hadden we “paars” — een gewaagde mengvorm van VVD en PvdA. Partijen die toen dachten: laten we het eens samen proberen, in plaats van elkaar blijven bestrijden. Dertig jaar later lijkt dat bijna ondenkbaar. Toch hoor je het weer gonzen: een “paars-groene” coalitie, VVD, D66, GroenLinks-PvdA (en CDA). Misschien niet de terugkeer van het oude midden, maar een nieuwe poging tot verbinding. En eerlijk, dat zou weleens precies kunnen zijn wat dit land nu nodig heeft.

Want kijk om je heen. We discussiëren ons suf op televisie, debatten worden als sportwedstrijden uitgezonden, met commentaar langs de lijn. Wie struikelt? Wie scoort? Maar politiek zou geen spektakel moeten zijn, het is gereedschap — bedoeld om samen iets op te bouwen.

Gisteren kon ik in de NRC uitgebreid lezen wat mensen in zeven wijken denken en beweegt om hun partij (opnieuw) te stemmen. Ze willen vooral dat het weer werkt. Minder gedoe, meer doen. Een overheid die gewoon functioneert. “Kom samen tot oplossingen,” hoor je overal. En wie dan kiest voor iemand die zegt alles in zijn eentje te kunnen oplossen — ja, dat klinkt krachtig, maar is dat geen tunneldenken?

De waarheid is: politiek is te belangrijk om over te laten aan de hardste roepers. We hebben mensen nodig met kennis, karakter en compassie. En dat begint bij partijen die hun eigen mensen goed opleiden. Niet alleen de retorici, ook de realisten. Mensen die weten hoe het voelt om in een wijk te wonen waar de huur te hoog is, de huisarts te ver, of het vertrouwen te laag.

Toch, de grootste groep zijn de twijfelaars. De zwevende kiezers die zeggen: “Het is toch allemaal één pot nat.” Ik snap ze. De politiek lijkt soms op een soap, en na de zoveelste aflevering zap je gewoon weg. Maar niet stemmen is geen protest, het is zelf-uitschakeling.

Kijk liever om je heen. Heb je fijne buren? Kun je gezond blijven leven? Heeft jouw neef van 28 nog kans op een huurwoning? Lukt het je vrienden om rond te komen? En hoe staat het met de veiligheid in mijn woonomgeving?. Als je dat meeneemt naar het stemhokje, stem je niet vanuit boosheid, maar vanuit betrokkenheid.

En stel je dan eens voor: een politiek die minder schreeuwt en meer luistert. Die niet alleen over migratie of geld gaat, maar over menselijkheid. Een kabinet dat niet alleen standpunten verdedigt, maar standvastigheid toont.

Vier dagen nog. Geen tijd om cynisch te blijven. De stilte in het stemhokje is de enige stilte waarin jouw stem echt telt.

• Alex Vermeer schrijft voor MijnAmstelveen over maatschappelijke thema’s, met oog voor nuance en verbinding.

foto Pixabay