Wegwerpkwaliteit voor Topprijzen

Gisteren had ik het met mijn lief over de spullen die we tegenwoordig kopen. Of beter gezegd: over wat we ervoor betalen en hoe snel ze weer stukgaan. Misschien komt het doordat ik uit het gulden-tijdperk kom – ik blijf automatisch terugrekenen – maar de prijzen van nu doen soms echt zeer.

Neem mijn spijkerbroeken. Ruim een jaar geleden kocht ik er drie bij een bekende winkel, voor honderd euro per stuk. Dat bedrag vond ik al pijnlijk, maar de verkoopster verzekerde me dat ze “jaren mee zouden gaan”. Nou… binnen een jaar scheurde de eerste broek volledig uit, terwijl ik hem amper had gedragen.

Gelukkig kreeg ik netjes een nieuwe. Maar kort daarna begon broek nummer twee – of eigenlijk nummer drie – zo dun te worden dat ik bang was dat hij bij de eerstvolgende stap uit elkaar zou ploffen. Volgens de winkel was de garantie inmiddels verlopen. En jawel, de derde broek begint inmiddels ook alweer te scheuren.

Conclusie: ik koop daar nooit meer broeken. En al helemaal niet voor dat bedrag.

“Vroegah”, bij de V&D, kocht ik Cars-broeken voor 39 gulden. Die gingen vijf tot zes jaar mee zonder ook maar een teken van slijtage. Tegenwoordig lijkt het alsof spullen expres worden gemaakt om snel kapot te gaan. Laatst las ik zelfs dat sommige fabrikanten elektronische apparaten op afstand kunnen uitschakelen zodra de garantie is verlopen. Het apparaat voelt dan ‘stuk’, je laat het repareren, en ze zetten het gewoon softwarematig weer aan. En jij mag betalen.

De elektrische fiets is ook zo’n voorbeeld. De gewone fiets van vroeger ging met gemak twintig jaar mee. Nu valt na een hobbel de bel eraf, stopt de verlichting ermee of weigert de accu dienst. Na een jaar kun je soms nog maar de helft van de oorspronkelijke afstand fietsen. En dat digitale display? Dat heeft om de haverklap kuren. Ik hoor het overal om me heen – en goedkoop zijn ze niet.

Het rijtje is eindeloos: jassen en tassen waarvan de rits het al snel begeeft, hondenriemen die vastlopen, vloerkleden die meteen gaan rafelen, banken die na een paar weken doorzakken. Ik weet zeker dat jullie zélf ook zo een paar voorbeelden kunnen noemen. Spullen worden simpelweg gemaakt om net na de garantieperiode de geest te geven. Dat is de consumptiemaatschappij van nu.

Gelukkig bestaat er in de EU en Nederland nog een wet die bepaalt dat producten een redelijke levensduur moeten hebben – en dat leveranciers en fabrikanten zich daaraan moeten houden. Maar ja, probeer je gelijk maar eens te halen als de fabrikant ergens in Europa zit en jij hier in Nederland met een scheurende broek of haperende accu staat.

Op ConsuWijzer kun je precies lezen hoe het zit en vind je voorbeeldbrieven om je recht te halen. Maar eerlijk? Het blijft jammer dat degelijkheid vandaag de dag een zeldzaam goed is.

Geniet van elkaar en het leven.
Eljo Morpurgo