Vandaag, en eigenlijk de rest van de week, is wit de kleur van mijn dag. En nu ik dit artikel schrijf valt mij ineens op dat ik vandaag ook nog eens iets wits heb aangedaan. Serieus, het was volledig onbewust. Maar ik geef hiermee wel een statement af voor mijzelf. Zolang ik zelf maar niet wit wegtrek. Ik ben serieus deze week er, denk ik, meer op uit geweest dan de gemiddelde Nederlander. Ik heb deze week 3 dagen achter elkaar witte jassen gezien. Nee, gelukkig niet op de Corona-afdeling maar wel op andere poliklinische afdelingen. Want dat gaat gelukkig tot nog toe allemaal door. Ook al was het niet vanwege Corona, dan nog is het niet fijn om naar het ziekenhuis te moeten, en zeker niet zo vaak. En daarom bleef mijn inspiratie blanco omdat mijn hoofd even vol was met andere dingen. Tot vandaag...

De meesten van ons hebben maandag de speech van Rutte gehoord met de boodschap dat wij in een strenge lockdown gaan. Op het moment dat het echte leven mij te streng wordt, duik ik heel graag in de wereld van de verhalen. Of ik schrijf zelf een fictief verhaal, of ik ga eens lekker lezen. Nogmaals mijn creatieve geest was blanco, dus zelf schrijven ging even niet. Maar gelukkig was daar deze week onze eigen Amstelveense Nel Goudriaan. Een vrouw die ik al een tijdje ken via het poëziecafé van Libris Venstra, mijn tweede thuis. Naast gedichten schrijft Nel sinds 2014 met veel passie (ultra) korte verhalen.

Een van de korte verhalen was het begin van een serie. Een serie die zo goed aansloeg dat zelfs een uitgever er enthousiast door werd en besloot hier een boek van te maken. Nel liet zich inspireren door een stel wat zij ineens buiten zag lopen en die zij een echte "Henk en Anja" vond. En zo was het duo geboren. Henk&Anja, twee doodgewone mensen die doodgewone dingen meemaken, wat met een vleugje humor wordt verteld. Ik had zowaar de eer om het eerste exemplaar te mogen ontvangen van dit boek. Weer zo een positief gouden randje van de dag. Ik heb aan Nel gevraagd of ik een stukje uit haar bundel mocht delen met jullie, en zij zei enthousiast 'Ja.' Het stukje wat ik heb uitgekozen vond ik een mooie toepasselijke voor deze tijd. Hij komt ook uit het gedeelte met als thema "Henk en Anja in tijden van Corona."

"Voetzoenen. 

Het is tijd om naar bed te gaan. Henk en Anja wassen voor de laatste keer die dag hun handen.

Henk wil Anja een nachtzoen geven, maar Anja wendt haar hoofd af.

'Lieverd, laten we dat maar niet doen. Stel dat we allebei ziek worden. Wie kan voor ons zorgen?' 

'Wat doen we nu? Een boks met de elleboog?'

'Nee, daar niezen we de hele dag in.'

Henk trekt zijn sokken uit. 'Zullen we dan maar voetzoenen?'

'Hihi', giechelt Anja. 'Dat is lang geleden.'

Ze trekken hun gestreepte pyjama's aan en liggen lepeltje lepeltje, de voeten tegen elkaar.

Tot zover één stukje uit de bundel van Henk&Anja. Ik vind het een mooi stukje omdat het goed laat zien hoe gelukkig je al kunt zijn met simpele, kleine dingen. Een mooi thema wat deze blog uiteindelijk toch kleur heeft gebracht.

En lieve mensen, ondanks alle narigheid van deze tijd en de serieuze berichten van onze eigen mannelijke Rapunzel ( Die zat ook dagelijks in een toren, en als de kappers lang dicht moeten blijven kan de heer Rutte vanzelf ook een vlecht in zijn haar maken) wens ik jullie toch een mooie kerstperiode. 

Want ook al zijn er veel mensen alleen, toch zijn wij allemaal samen want we kijken tenslotte allemaal naar dezelfde sterrenhemel!