Woonerf - Eljo Morpurgo

Al een tijdje verbaas ik me over de verkeersborden in onze wijk. Je weet wel, die strakke, blinkend schone borden met daarop een grote “30”. Of ze er pas net staan of dat ik ze nu pas echt opmerk, durf ik niet te zeggen. Wat ik wél weet, is dat ze er als nieuw uitzien. En dat ze me verbazen.

Want ik was er altijd van overtuigd dat je in onze wijk slechts stapvoets mocht rijden. Vijftien kilometer per uur. Dat voelt voor mij als een snelheid waarbij je nog kunt reageren op wat er in een woonwijk zomaar kan gebeuren.Er spelen hier namelijk nogal wat kinderen. Niet zelden zie je ze door de straten rennen of fietsen, totaal in hun eigen wereld. Soms schieten ze zomaar van de stoep, tussen auto’s door of langs een heg, en staan dan ineens midden op de weg. Het zijn situaties waarbij je als automobilist echt alert moet zijn. Zeker nu auto’s steeds groter en hoger worden — het overzicht wordt er niet beter op. En met dat in mijn achterhoofd, en het beeld van mijn eigen kind dat hier jarenlang met vriendjes buiten speelde, weet ik één ding zeker: langzaam rijden is hier pure noodzaak.

Toen mijn zoon nog klein was, leerden we hem natuurlijk netjes de verkeersregels. “Eerst links kijken, dan rechts, en dan nog een keer links.” Zoals elke ouder weet, is dat een leerproces. Dat gaat niet in één keer goed. En kinderen die aan het spelen zijn, vergeten soms wat ze is aangeleerd. Daarom is het aan ons volwassenen om extra voorzichtig te zijn.

Die borden met “30” bleven knagen. Had ik het dan altijd mis gehad? Bleek achteraf dat onze wijk géén officieel woonerf is. En dat is dus de crux. Ik dacht dat de hele wijk die status had, met de daarbij behorende snelheidsbeperking van 15 kilometer per uur. Maar dat blijkt niet het geval te zijn, en dat vind ik eerlijk gezegd zonde.

Natuurlijk, op de grotere aanvoerwegen rondom de wijk begrijp ik een limiet van 30 of zelfs 50 kilometer per uur nog wel. Maar tussen de huizen, waar kinderen op straat spelen, waar mensen hun hond uitlaten en kliko’s regelmatig op de weg staan… daar zou ik veel liever een lagere snelheid zien. Vijftien kilometer per uur voelt daar gewoon beter. Veiliger. Menselijker.

We hebben hier thuis regelmatig de vuilcontainers expres midden op straat gezet, zodat auto’s moeten afremmen en zigzaggend hun weg moeten vinden. Het was onze eigen versie van verkeersdrempels. Geen permanente oplossing natuurlijk, maar wel een signaal.

Als het betekent dat er aanpassingen in de inrichting van de wijk nodig zijn om als woonerf aangemerkt te worden, dan lijkt me dat een investering waard. Ik denk oprecht dat 30 kilometer per uur in sommige van onze smalle straten nét te hard is. Zeker in de buurt van speeltuintjes en hofjes, waar kinderen nietsvermoedend de weg op kunnen schieten.

Maar goed, ik ben niet degene die hierover beslist. Helaas. Wat ik wel kan doen, is mijn zorgen uitspreken en hopen dat er eens opnieuw gekeken wordt naar wat veilig en verantwoord is in een wijk als de onze. Een wijk waar het leven zich op straat afspeelt, waar kinderen spelen en mensen elkaar nog groeten. Laten we er samen voor zorgen dat dat zo blijft — veilig en ontspannen.

Geniet van elkaar en het leven.

Eljo Morpurgo
Foto is van Eljo