Zahra - Robert Logger

In 2020, midden in de coronacrisis, kreeg ik een nieuw taalmaatje, Zahra, een dame uit Iran die wat hulp nodig had met haar Nederlands. Vanwege corona was zij het eerste taalmaatje dat sessies aan huis kreeg. De bibliotheek die tot dan toe iedere avond tot 19.00 open was, was nu geheel gesloten. 

Om wat extra te kunnen oefenen gebruik ik een soort chat-app waarbij je de teksten van de gesprekspartner kunt corrigeren. Om privacyredenen is de achternaam van de gesprekspartner niet zichtbaar. 

Zo kon het volgende verhaal gebeuren.

Bij de kennismaking vertelde ik over de app. Mijn taalmaatje vond het uiterst interessant en zou zich die avond gaan registreren. Een paar minuten later kwam haar naam tevoorschijn, en ze opende een chat.” Good evening, I’m Zahra.” Wacht even, Engels? Dus vroeg ik haar, in het Nederlands, of dit een grap was. “Sorry, I don’t understand what you are writing.” Dit is vreemd. In het Engels zei ik haar dat ik nog geen uurtje geleden Nederlands met haar heb gesproken. “Nee hoor, dit is de eerste keer dat ik contact met jou opneem." Ik zou graag willen dat je mij helpt om mijn Engels te verbeteren” .

Oké, een typisch geval van meer hondjes die Fikkie heten, maar Engels? In die app staat dat ik Taalcoach bij het Taalhuis Amstelland ben, en dat ik alleen mensen met hun Nederlands help. “Dat heb ik gezien, maar ik zie ook hoe behulpzaam jij op het forum bent, en dat je iedereen met respect behandelt.”

Met zulke complimenten kun je bijna niet meer weigeren, nietwaar?

Een paar minuten later kwam er weer een melding, Zahra, maar nu de juiste, had zich geregistreerd. “Je wil niet geloven wat er zojuist is gebeurd.” De beide Zahra’s vonden het wel grappig, maar konden het verhaal in eerste instantie niet geloven, totdat ik ze een keertje met elkaar liet praten. Van dat gesprek kon ik weinig volgen, maar er werd hartelijk gelachen.

Robert Logger