Column Jacobine van den Hoek: Vasthouden

Zoals elke ochtend zit ik aan de eettafel en wrijf ik langzaam en liefdevol Arganolie op mijn gezicht. Voor me staat een espresso in mijn favoriete kopje. Op de achtergrond klinkt rustgevende muziek, de zon schijnt stralend naar binnen. Ik lees de ochtendkrant en hoewel de koppen en artikelen alarmerend zijn glijdt het nieuws langs me heen als water op mijn geoliede huid. Ik heb medelijden met de mensen die het leed moeten meemaken, maar ik wil en kan het niet overnemen. In de geborgenheid van ons eigen huis voel ik me fijn en vredig.

Mijn gevoel wordt versterkt door onze zoon, vandaag werd hij op onze slaapkamer, precies zeventien jaar geleden geboren. Als kwetsbaar roze mensje lag hij aan mijn borst. Ik gaf hem wat hij nodig had, ik deed mijn uiterste best om zijn wensen te vervullen. En voilà, kijkt hem nu! Hij is de langste in ons gezin. En de breedste. Wanneer hij binnenkomt kan niemand om hem heen. De liefde die ik voor hem en de rest van mijn gezin voel vult ons huis, en mijn hart, met intense tevredenheid. Ook Dessy, onze poes voelt dat het goed is, ze spint vaak en speelde vanmorgen met een touwtje dat wij speciaal voor haar bewaren. En toen ik mij, zoals elke ochtend, in ons tuintje onderdompelde in het koude 1-persoonsbad, de vogels naast me kwinkeleerden, Dessy een meter bij mij vandaan naar boven keek, en de zon mijn haren verwarmde, ja toen barstte mijn hart bijna van geluk.

Kan ik het vasthouden? Kan ik dit gevoel van intense tevredenheid en geluk in een zakje stoppen? Kan ik het bij me dragen en het eruit halen wanneer de zon achter de wolken verdwijnt en een gure hagel- of regenbui plotseling over ons land trekt? Kan ik het gebruiken wanneer een woeste wind bloempotten van de tafels smijt en windhozen jonge blaadjes laat trillen van ellende? Kan ik dit gevoel opslaan en blijven genieten van de dingen, zo dichtbij, en zo toegankelijk. Kan ik ervoor zorgen dat mijn blik niet vertroebelt en dat ik de schoonheid van het leven blijf zien?

Terwijl ik dit schrijf trekken wolken voorbij. Het wordt donkerder. Naast me ligt Dessy op een stoel, ze ligt vredig te slapen. Ze maakt zich niet druk. Ik bewonder haar onverstoorbaarheid. Zij doet altijd wat goed voor haar is. Ik volg dat voorbeeld.

Columns Jacobine van den Hoek:  https://www.jacobinevandenhoek...