Column Jacobine van den Hoek: Kersenbloesemkleurig

Ik geef toe, ik zag het niet zitten. Het leek hopeloos. Wij, ouders hadden gefaald. We hadden hem liefde gegeven en alles wat hij nodig had. Niet te veel, want we wilden hem niet verwennen. We wilden hem de waarden van het leven bijbrengen. Vaak noemde ik hem ‘rupsje nooit genoeg’, naar het boek dat ik vroeger vaak voorlas. Hij op schoot of naast me, met een duim in zijn mond. Aan de andere kant zijn jongere broertje. Maar toen kwamen de covidjaren. Hij werd puber. We waren blij dat hij niet depressief binnen ging zitten. Hij trok eropuit, had afspraken met vrienden, het ging goed met hem. Totdat we hoorden…

We waren niet de enige wiens zoon grenzen aan het verkennen was. En er soms flink overheen ging. In die periode waren gangsters grote helden; hoe gevaarlijker de streken, hoe meer gewaardeerd. In de puberkamer hoorden we ‘drill-rapp’; teksten die mijn oren niet konden verdragen. Dat wilde ik niet veroordelen, ook ik had vroeger bijzondere keuzes gemaakt op het gebied van muziek. Het was een fase. Het zou voorbijgaan. En toch… Er waren steeds meer zorgelijke incidenten. Elke melding gaf mijn vertrouwen een flinke deuk. En op een dag barstte het en kon ik alleen maar huilen. Mijn gedachten, vergruwelijkt door zijn agressieve muziek, vertelden mij dat onze puber crimineel zou worden. Ik verwarde mijn angst met moederlijke intuïtie. Zorgen namen mijn gedachten over. Brokstukken vertrouwen lagen naast mijn hart en zakte naar mijn onderbuik en rug. Ik vocht, wilde hem redden en maakte alles erger…

‘Je moet vertrouwen hebben,’ zei hij keer op keer als ik hem weer eens vals beschuldigde. ‘Het spijt me,’ antwoordde ik dan timide. ‘Ik maak me zorgen.’ In die tijd waren de dagen donker en gloorde er geen licht aan de hemel. Vrolijke vooruitzichten waren er niet, er viel niets te plannen, we moesten het hebben van een waaklichtje in ons hart.

Vorige week zag ik een bericht van gemeente Amstelveen: ze durfden voor een lente-ontbijt geen bloeiende Kersenbloesem te beloven. Maar deze week, na één warme dag, sprongen de blaadjes open. Het Kersenbloesempark is prachtig! Zoals ook onze zoon plotseling, zonder aankondiging opfleurt. Zijn muziekkeus is veranderd en zijn vrije tijd besteedt hij nu aan sport en werk. School blijft een noodzakelijk kwaad. Maar dit keer heb ik vertrouwen. Ik zie het kersenbloesemkleurig in. En dat weet hij.

Jacobine van den Hoek