Column Jacobine van den Hoek: Opgewekt opladen

Regen klettert tegen de ramen. Grote grijze wolken drijven over. Het is buiten schemerig en onaangenaam. Chagrijnig bekijk ik het weerbericht. Het blijft de hele ochtend nat. Zuchtend hijs ik me van mijn stoel, loop naar boven en trek mijn sportkleding uit de kast. Het is vrijdagochtend. Bootcampochtend. Dit keer ga ik niet op de fiets – veel te koud en te veel verkeersobstakels. Onwillig tuf ik met mijn auto naar de Duizendmeterweg bij Het Amsterdamse Bos. Op de parkeerplaats steek ik mijn tong uit wanneer ik mijn bootcampmaatjes zie. ‘Geen zin,’ roept de eerste. Een ander beaamt dat. En ik beken dat ik absoluut niet was gaan sporten als ik niet met hen had afgesproken. Zoals altijd staat onze trainer ons relaxt op te wachten; hij heeft zich in al die jaren nooit zwak, ziek of misselijk gemeld. En wij dus ook niet. Het is een ongeschreven regel in ons groepje: er moet erg veel aan de hand zijn om af te melden. Stijf van de kou beginnen we te rennen. Bolle regendruppels spatten kapot op onze schouders. De ringen slaan we over, eronder liggen grote plassen. Maar als we bij de trappen van de heuvel aankomen zijn we opgewarmd. De eerste regenjassen worden op de grond gelegd. We maken kikkersprongen, rennen en drukken ons op. En plotseling besef ik dat dat het niet meer regent. En een uur later stap ik droog en met rode wangen weer achter het stuur en rij ik in een sukkeldraf aar huis. Opgewekt en opgeladen.

Enkele weken geleden rende ik ook door het bos. Door de regen lagen er grote plassen op de wandelpanden. Ik herinner me een pad bij de Kleine Vijver, het stond volledig blank. Mijn eerste gedachte was: ik moet er omheen. Maar was het sompige gras naast het wandelpad beter? Ik stapte vooruit. Zette mijn voet midden in het water en besefte dat de onwetendheid over de diepte mij angstig maakte. De plas bleek echter ondiep. Mijn schoenzolen waren voldoende hoog, mijn voeten bleven droog. Naast het pad zouden ze zeker zijn weggezakt in de modder. Opgewekt en met droge voeten rende ik verder.

Zelden lopen mensen dwars door een waterplas, bang voor het onbekende. Uit angst verkiezen ze een modderbad. Maar is angst terecht of praat je het jezelf aan? Benader elke gedachte maar kritisch. Onbekend is niet eng. Het is opwekkend; ik laad ervan op.

Jacobine van den Hoek: het derde boek Madame is verschenen. Madame is het wonderlijke en op waarheid gebaseerd verhaal over Marie Grosholtz. Later werd ze bekend als de naamgever van het wassenbeeldenmusea Madame Tussauds.

Madame is hier te reserveren.

'Een fascinerend en spannend portret van een oersterke vrouw. Het verhaal boeit en inspireert tot de laatste bladzijde.' Maaike Rienks, Boekhandel Venstra