Column Jacobine van den Hoek: Weerbaar

Het is toch te gek voor woorden wat die middelbare school doet? Ze komt uitgeput thuis!’ We staan op de stoep en een kennis spuwt haar gal. Haar dochter zit in de vierde, en als betrokken ouder verwacht ze mijn steun. Mijn lichtverbaasde blik zorgt ervoor dat ze haar woorden toelicht: ‘Ze hebben op het KKC proefwerkweek: om 11.5 uur het eerste en twee uur later de tweede. Bij thuiskomst is mijn dochter uitgeput. Hoe kan ze dan leren voor de volgende dag?’ Wanhopig opent ze haar handpalmen. ‘Het is schandalig.’ Haar ogen staan groot van frustratie. ‘Ondoordacht!’

Het zou makkelijk zijn om in bevestigende termen te antwoorden. Of te zwijgen en van onderwerp te veranderen. Maar in al die jaren lukt het me nog steeds niet om sociaal wenselijk gedrag te vertonen. ‘Kinderen kunnen meer dan we denken?’ stel ik voorzichtig. ‘Het leven is niet altijd makkelijk? Dat moeten ze ook leren?’ Weer een curlingouder, denk ik intussen, fanatiek veegt ze alle hobbels voor haar dochter glad. Echter, met een strak gezicht, wetende dat het vaak boekdelen spreekt, plooi ik mijn lippen in een vriendelijke glimlach.

‘Ze zijn nog jong,’ reageert ze pinnig. ‘Met vijf toetsmomenten hangt alles ervan af. Alles! Het KKC houdt gewoon geen rekening met de kinderen.’

Nu kan ik mijn lach niet bedwingen. ‘Nou… Een wetenschappelijk onderzoek toonde aan dat pubers ’s morgens niet op hun best zijn. Door de hormonale huishouding zijn ze ‘s morgens minder geconcentreerd. Ik vermoed dat het KKC daar rekening mee houdt?’

‘Dat kan wel zo zijn,’ haar stem klinkt nu boos, ‘maar de dag wordt daardoor te lang.’

Het valt me op dat ze langs me heen kijkt, het gesprek het liefst wil beëindigen. Zolang ik haar geen gelijk geef, zullen mijn woorden van haar afglijden als water op een vette huid. Ze wil verandering en zal haar klaagzang richten op de schoolleiding, net als veel andere curlingouders doen. Ze gaat voorbij aan een belangrijke functie die wij als ouder hebben: het weerbaar maken van onze kinderen. In haar overtuiging om haar dochter te beschermen wil ze de wereld veranderen in plaats van het te accepteren zoals het is. Kan ze haar dochter niet beter leren ermee om te gaan? ‘Laat haar ’s middags een powernap doen?’ probeer ik nog. Maar ze heeft zich al van me afgewend, ze richt zich tot een ander, die hevig begint te knikken.

Lees de columns van Jacobine hier https://www.jacobinevandenhoek...