Column Jacobine van den Hoek: Heimwee

Een haas springt dartel over het poldergras, langs de sloot, door het weiland. Een tureluur vliegt over. Op een schrijfdag ga ik vaak eerst de natuur in. Voorheen liep ik in het Amsterdamse Bos, en nu we tijdelijk in Vinkeveen wonen is het de polder. Vanaf ons huis volg ik de Waver, ik tel bruggen, stap in de berm wanneer er een trekker of vrachtwagen voorbijkomt, en blijf uit de buurt van de zwarte zwaan. Die vind ik nog altijd een beetje eng. Na een tijdje keer ik om en loop terug. Een rondje lopen lukt niet want daarvoor zijn de afstanden te groot. Vanaf onze eettafel en tevens werkplek kijk ik uit over de haven. Boten dobberen op het water. De wind raast om het huis en vanuit het keukenraam zie ik vlaggen wapperen bij de dijk. Een paradijs, daar verblijven we nu.

En toch... Ik durf het bijna niet hardop uit te spreken. Ik mis Amstelveen. Ik mis bakker De Zeeuw waar ik graag een praatje maak, en de buurtsuper als ik weer eens iets ben vergeten of als ik misgrijp in de koelkast. Ik mis het Amsterdamse Bos waar ik nog steeds kan verdwalen en dat me elke keer weer verrast met mooie uitkijkjes. Ik mis de honderden vogels die in onze straat zo hard kwetteren dat ze mij ’s morgens rond zes uur wekken. De onverwachte afspraken met buren, de vrijdagmiddagborrel bij Anna. Zelfs mis ik mijn werkkamer – het allerkleinste kamertje in het huis – waar ik urenlang, het liefst met gesloten luxaflex, zonder afleiding kan werken. Buiten zijn er geen mensen die hun bootje poetsen, bijna tegen de steiger varen of van hun boot gewaaide spullen uit het water vissen.

‘Schrijf er een column over,’ stelde iemand voor. Ik aarzelde. Wat zullen mensen ervan vinden? Is het niet hautain? Hoe kan ik over mijn heimwee klagen als een straat verderop mensen uit Oekraïne worden opgevangen? Wanneer kunnen zij naar huis? Vast niet over anderhalve maand. Wat is hun perspectief?

Wereldnieuws ontvang ik in de polder ook anders. Alsof weidse uitzichten mij verwijderen van de realiteit. We hebben onze krant tijdelijk stopgezet en ik lees berichten nu op mijn mobiel. Krantenkoppen. Dat geef ik toe. Terwijl ons grootste probleem een stukadoor is wiens werk uitloopt, kopt de krant over armoede en oorlog. Verwend, zo voel ik mij. Gezegend, dat ook.