Column Jacobine van den Hoek: IJskoude analyse

Sneeuwvlokken dwarrelen door de lucht en vallen op onze haren en schouders. De hemel is witgrijs en de zon is nergens te bekennen. Ik veeg sneeuw van een bank in het Amsterdamse bos. Mijn handschoenen worden nat. Dan ga ik zitten en doe samen met mijn bootcampvrienden wat er wordt gevraagd: buik-, been- en armoefeningen. We doen het moeiteloos in de kou. Onze ademhaling versnelt. We worden één met onze omgeving. Normaal gesproken is er altijd wel iemand die zich bewonderend uitlaat over de natuur, maar vandaag toont ze haar grauwe kant. ‘Mijn hardloopmaatje is dinsdag overleden,’ zegt mijn bootcampvriendin plotseling. ‘Tweeënzestig was ze nog maar.’ Onze vriendin krijgt gelijk een arm om haar schouder gelegd en ook ik stap naar voren om haar te troosten. Een traan wordt haastig weggeveegd en dan doen we weer onze oefeningen. We rennen, trekken ons op, we hijgen; we sporten alles van ons af. Intussen vertellen we elkaar de laatste nieuwtjes. Veel ellende, valt me op: er zijn meer doden te betreuren, een buurtgenoot is in Amstelveen opgepakt door de politie en een stel dat we allemaal kennen is deze maand gescheiden. ‘De januarimaand heeft een negatieve vibe,’ concludeert iemand op weg naar de heuveltrap. ‘Daar staan december en januari om bekend,’ zegt een ander wijs. ‘Goed,’ zeg ik nadat we onze jumping jacks hebben gedaan. ‘Dus is het belangrijk nú positief nieuws uit te dragen. Want voordat we het doorhebben zitten we collectief in een negatieve spiraal en praten we elkaar allemaal de diepte in.’ Onze trainer knikt bevestigend. ‘Mensen praten elkaar altijd na, kijk naar de complottheorieën. Ze zeggen dat Greta Thunberg haar arrest in scène heeft gezet. Eén iemand roept het, en al snel deelt iedereen dat bericht.’ Ons gesprek voert ons naar de loop waarin je op social media terecht kunt komen, waarbij je steeds gelijksoortige berichten ontvangt waar je lastig vanaf kunt komen. Intussen rennen we over bospaden door flinke plassen. ‘Pluk de dag!’ roept de één, stampend van plezier. ‘Juist. En niet pas nadat we iets naars hebben meegemaakt,’ roept de ander en ze rolt met haar ogen. ‘We gaan het uitdragen!’ roep ik vrolijk. En ik neem me voor om ons gesprek te gebruiken voor de column van deze week in het Amstelveens Nieuwsblad. Want hoe koud en grauw het ook is, vrolijke gedachten zijn altijd onder handbereik!

Jacobine van den Hoek https://www.jacobinevandenhoek...