Column Amanda ten Cate: Het vergeten beeld

Mijn columns gaan altijd wel over dingen die ik meemaak of mee heb gemaakt en mijn herinneringen daaraan. Herinneringen, ze lijken zo vanzelfsprekend. Helaas zijn ze dat niet. Niet voor iedereen. Er zijn veel mensen met hersenletsel waardoor herinneringen weg zijn. Ikzelf heb soms last van zogenoemde ‘breinmist.’ Dan kan ik niet op woorden komen of delen van heinneringen. Gelukkig is er genoeg dat ik nog wel weet. Maar wat als je vergeetachtig bent en dat steeds erger wordt? Zoals bij mensen met dementie? Herinneringen verdwijnen, woorden verdwijnen en zo steeds meer. Een nare ziekte. Vaak horen we dit bij oudere mensen. Maar helaas kan het ook jonge mensen overkomen. Helaas is dit nog vrij onbekend en was er weinig aandacht voor jong dementerenden. Gelukkig word er steeds meer gedaan voor deze doelgroep die toch een hele andere soort behandeling, omgang nodig hebben dan de oudere dementerenden. Deze mensen zijn bijvoorbeeld uit zichzelf nog heel actief. En zo zijn er meer verschilllen. Een groep van zulke jonge mensen heb ik woensdag bezocht. In Villa Randwijck werd een foto-expositie geopend en ik had de eer, ondanks de maatregelen, om daarbij te mogen zijn. De expositie bracht mij kippenvel. Het is voor en door jonge mensen met dementie gemaakt. Indrukwekkende, intense portretten die echt een verhaal vertellen. Vooral omdat de uitdrukking van de ogen, die toch de toegang tot de ziel zijn, zo goed zijn vastgelegd. Er waren mooie woorden van onder andere de wethouder Marijn van Ballegooijen, die iets persoonlijks vertelde, een mooi verhaal. De hele opening lag de nadruk eigenlijk op de mogelijkheden van de mensen, dat je de ziekte hebt, maar niet bent. Ik vond dat erg mooi. Want daar gaat het ook om en het kijken naar wat wel gaat zal ook het verloop van de ziekte veel goeds doen, al blijft het een rotziekte. Maar mooi om te horen hoe er toch aan wordt gewerkt deze doelgroep zoveel mogelijk aan de maatschappij mee te laten doen. Al met al een mooie, emotionele en krachtige middag. De organisatie was zo lief mij een paar foto's te sturen die op mij de meeste indruk hebben gemaakt. Deze wil ik graag met jullie delen.

Onverwachts mocht ik zelfs nog een gedicht voordragen dat ik ooit heb geschreven over dementie. Het is zelfs op video gezet! (Zodat ik het nooit kan vergeten). Het gaat als volgt:

Ik weet niet

Ik weet niet welke dag het is

Ik weet niet wie jij bent

Ik weet niet

Ik ben niet

Niet meer wie ik was

Maar anders

Ik ben niet

Maar hou van mij

Hou van wie ik was

Vergeet je dat niet?

Want eigenlijk ben ik nog steeds diezelfde

Alleen net even anders

Hou van mij

Ik wens iedereen een weekend om nooit te vergeten! En zeker voor de Verstappen-fans zeker een weekend om nooit te vergeten met hopelijk een prachtig kampioenschap op zak!