Column Amanda ten Cate: Code zwart

Het wordt al weken geroepen in de media “De ziekenhuizen vrezen voor code zwart.” Deze week was het dan code zwart, maar dan anders. Zwarte stemming bij vele mensen, want het land is weer op slot. Maar helaas voor mij en velen met mij was het een inktzwarte week. Het heeft ook met Covid te maken.

Misschien heb ik er al eens eerder over geschreven. Zo ja, sorry maar dan doe ik het gewoon nog een keer. Al mijn hele leven is muziek een rode draad hier doorheen. Ik kan geen dag zonder muziek. Ik heb ook geen specifieke muzieksmaak. Ik vind heel veel mooi, en het is ook maar net in welke stemming je bent en dus op dat moment behoefte aan hebt. Maar ik heb toch wel mijn favorieten. Mijn grootste favoriet is Il Divo. Ik luister al jaren naar hun muziek. Of ja naar een aantal nummers van ze. Heel stom maar als je nummers mooi vindt, ga je toch steeds dezelfde nummers weer draaien. Ik weet niet waarom, maar ben al die jaren nooit naar een concert van ze geweest. Misschien omdat ik geen gelijkgestemden had. Tot een paar jaar geleden. Yes! Ze kwamen in de Ziggodome! En yes, ik had ook nog eens een slachtoffer gevonden dat met mij meeging! Op naar Il Divo.

Ik heb wel vaker opiaten gehad. Ik snap best dat mensen er verslaafd aan raken. Want wanneer je zo een pil neemt, komt er na ongeveer een uur, bij mij tenminste, een gevoel van extase omhoog. Een prettige kriebel achter je borstbeen en in je keel waarna dit gevoel zich als een soort fontein door je hele lijf verspreidt. En de pijn zich omzet in volledige ontspanning en een geluksgevoel. Gelukkig ben ik niet verslaafd geraakt. Tenminste, niet aan morfine. Toen ik die avond naar de Ziggodome ging werd ik vanaf de eerste noot gepakt door hun muziek. En toen kwam er een nummer, volgens mij was het “Hasta mi final.” In de loop van dit nummer komt er een vierstemmig crescendo stuk. En daar was het! De morfinekick! Serieus, precies datzelfde gevoel ging door mij heen! Terwijl ik dit nu schrijf en terugdenk aan die avond, komt er weer zo een fontein door mijn lijf. Zo intens heb ik het nog nooit meegemaakt met muziek. Sindsdien ben ik verslaafd aan de muziek van Il Divo. Menig nare behandeling in het ziekenhuis heb ik zonder een kick te geven doorstaan, want ik had mijn medicijn met fijne bijwerkingen bij mij: Mijn telefoon met de muziek van Il Divo. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet naar ze luister. Sinds dat concert ontdekte ik ook meer een meer nummers van ze. Eén en al geluksgevoel! Tot vorige week. Toen werd bekend dat de Spaanse bariton Carlos Marin in het ziekenhuis was opgenomen en op de IC aan de beademing lag. En toen kwam zondag de inktzwarte avond: Het bericht dat hij helaas was overleden. Nou toen kwam er een heel ander gevoel in mij naar boven kan ik jullie zeggen. De zoutoplossing komt weer naar buiten terwijl ik dit schrijf. Zo een levensgenieter, zo een gouden stem. Pats boem weg! Il Divo zal nooit meer Il Divo zijn……..

Toch wens ik jullie gezellige kerstdagen binnen de mogelijkheden. En ben je even down? Luister naar muziek.